Te dramatisch vindt u? Ik geef u helemaal gelijk. De wereld gaat steeds meer op een drama lijken. Waarom eigenlijk?

Ik kom uit een tijdperk van hippies, waarin we geloofden dat de wereld kon worden veranderd door liefde, dat onze bevolking tot het inzicht zou komen dat we allemaal gewone mensen zijn die naast elkaar in vrede zouden kunnen leven. Het zal ook iets te maken hebben met het leven in het dorp waarin ik ben opgegroeid en mijn familie die voor de duvel niet bang was om voor hun mening uit te komen.

Ja, ik weet het, dat is een tijdje en een flink aantal lessen geleden. De naïviteit dat je met goede wil de meeste problemen zou kunnen oplossen… In theorie hadden we alle gelijk van de wereld, de praktijk leerde ons iets anders: ‘Wil je iets veranderen, dan zul je toch zelf aan de bak moeten.’

Soms is een goedbedoelde conversatie niet meer dan dat. Het is geen wereld veranderende actie. Een liedje van Joe Cocker spookt door mijn hoofd, waarin hij ons aanmaant dat elke generatie zijn eigen weg moet zoeken.

Ik heb tal van boeken en analyses gelezen, waarin de schuld voor onvoorstelbare, gruwelijke periodes in onze geschiedenis niet alleen bij een megalomane heerser, gefinancierd door een hebzuchtige elite, ligt, maar ook voor een groot deel bij ’de zwijgende meerderheid’. Zwijgend in de hoop dat ze zelf aan de ellende zullen kunnen ontsnappen. We weten onderhand wat daarvan de gevolgen zijn.

Kijkend naar de beelden die de media elke dag in onze woonkamer voorschotelt, wil ik weer achttien of twintig zijn. Wil ik meedoen aan acties van ‘Extinction Rebellion’ die een klimaatramp proberen te voorkomen, aan protestacties tegen de genocide in Palestina, tegen de groeiende wanhoop en armoede in ons land. De situatie lijkt alleen maar te verslechteren.

Je zult maar een jong volwassene zijn, de liefde van je leven hebben ontmoet en dan geconfronteerd worden met een toenemend uitzichtloze situatie, denkend aan de toekomst van je kinderen. Wat zou jij doen? Zwijgen en stilletjes hopend dat alles beter wordt? Fluisteren tegen je vrienden dat ‘ze’ er een zooitje van hebben gemaakt? Een opmerking maken in de kroeg, zoiets van: “Als ik het voor het zeggen had, dan zou ik die rotzakken …”

Of misschien als die Joost, die met een mep de camera uit de handen sloeg van een blonde trut die maar door bleef vragen naar zijn opmerking over Israël, ook al had hij een aantal keren aangegeven dat ze moest stoppen. Zijn schreeuwend protest tegen een circus dat voor een groot deel door Israël werd gefinancierd, was stil, maar weergalmde over de hele wereld.

Ik ken niet het hele verhaal, maar herken wel het toenemend gevoel van onvrede, van dat het genoeg is geweest. Het gevoel dat er structureel iets moet veranderen. Dan maar niet met ‘Love and Peace’.

In mijn hart blijf ik een hippie en denk aan een tekst van Jefferson Airplane die de wisseling van de wacht zo treffend onder woorden bracht:

“One generation got old
One generation got soul
This generation got no destination to hold
Pick up the cry.”    

Benny AHLERS