Gë meugt ‘t gërust weetën: as ëk heejëlëgans alleejën zén, prauwët ëk veul teegë mën èègën. Vural as ër sprààk is van tijdsnóuwëd of druktë ien mënnë kop, duun ëk dè gèèrë hèrtóp. Dè hölpt um dings (rappër) gëdòn en gëorganiezeejërd të krijgën en bégëvollëg zörgt dè vur mèntauwël rust. Van tijd za’k wullën dè’k iet van ‘n hullëplijn of ‘n hullëpkën ha, iemand of iet dè alté bé mé is of óp mën schààwërs zit en avvëntoe goeie rauwëd geuft. Lék Jommëkë zénnë pappëgauwëj Flup hi, of Pipi Langkous hur èpkën, mëneejër Nielson gëleujëf ik dè iej hèt. Alhoewöl, is dè wöl èn të rauwëjë zó’n beejëst gansë dààg meejdrààgën? Ik zén dör veulstë hiegjeenis en próópër veur, dééng’k. Schét dè niej óp öw hém of óp öwë jas? Kréddë dor gén vlóuwëjë van? Of vleuj? Vërdoemë, dor héddë’t wir: ik zit wir ien dë kneujëp mi mën meejërvoudsvörrëmën. Dè óóvërkumt mé dë léstën tijd meejër en meejër. As gë bé dën ba’ër ë grijs en ë wit gësneejë bëstélt, héddë dan tweejë bróuwëdën of tweejë breuj? As diejën ba’ër gén stinkpateej’ës wult krijgën, dreugt ie dan bést allë dààg ë próópër pauwër zò’ën of ë próópër pauwër zök? ‘t Is nie hènnig, é niej? Zén siegréttën stinkstò’ën of stinkstök? Hààn zie’ë miensën mi blaskës óp hunnë kop vruugër dë pò’ën of dë pök? Twéffël! Ik lauwët ‘t los.

Oei, ees’t al zó lauwët? Rap!

Zóuwë sé! Hèèhè … Sorry. ‘k Zén èfkës buitën òssëm want ik zén vierklààwës na buitë gëloopë mi mé gëtög. Zjuust ientéds stòn ëk ien ménnë vurtuin mi mën rèèk ien dë hààn, want ‘t is bënàà viejër uujërë. Teegëworrig stòn ëk allë dààg gëlék nëm bëzèètënë mën stjéj’ës të gritsëlë langs dë strauwët. Meej en dan tré’ëk zèllëfs wa ónkruid öt. Zjuust lék nën èchtën, zó jénnë mi gruun vingërs, wittë wöl. Nën tijd trug is hier ien dë gëbuujërën ë schò jóng vrammës kommë wóuwënën, ë sportief dink, ë zjogstërkën. Goe vurzien en niej alleejën van póuwëtën en óuwërën, ik zég hët öw! Allës ien próporsiej, óp ë pauwër dings nàà! ‘n Fèrm pul zógëzeed. Allë daag hi zë ‘n andër kleur léggingskën èn en um viejër uujërë stipt kumt zë hiejër alté vurbé gëzjogd. Ik gok óp zwèrt vandààg. Dè duun ik alté: rauwëjë wa kleur légging zë dreugt. Ien tijë va kriezis moet në miens liechtpuj’ës zuuj’ën. Wittë wa? ‘t Mutë niej alté dë prijzë zén diej ëmóóg gòn, dè vijn ëkik. Kij’ë kòòst niks en ës vriendëlëk lachën en në goeiendag zéggën ók niej. En zë geuft ër alté van èllëks eejënën trug: në lach en në goeiëndag. Meejër moet dè nie zén vur mé. Is dè ‘t ààd zot? ‘k Weet dè niej.

Dor zuldë zë hémmën! ‘t Is róuwëd, ‘t is róuwëd! Schòn! Sti zë goe mi! Èfkës nog wa kwansies rèè’ën …

“Héj!” zég ëk. ”Héj!” hijgt zë trug. En lachën. Dè blijf ëk duun tot zë dën drèèj um is. En gënietën. Vwalla, dè wààs’t wir. Dè hémmëw wir gëhad. Mèrrëgë gruun, hóóp ëk. Lék dë vingërs van mën peujët. Of zén ‘t mën póuwëtën? Pff, diejën eejëwëgën twéffël toch alté!

Danny VANDENBERK