Óp iedër pöj’ë pést ë schèl’jën. ‘n Déksëlkën. Dè weujërdt wöl ës gëzeed en meejëstal hémmë zë ‘t dan óóvër miensën die nie ècht schòn zén, mè die mëkandërë dèsóndangs gëvónnën hémmën en mëkandërë gèèrë zien, tërwéltën dè iedëreejën lang gëdócht ha dè gén van bèèj óuwët van ‘t strauwët za gëràà’ën. Tjè, dë miensën óuwërdeejëlën nö eejënmauwël gèèrën. Ik ók zallë, ik gòn mén èègën nie héllëgër vurduun dan dë paus. Vleejë wèèk gieng ëk dur ‘t dörrëp en ik zààg va wéds ë vrammës lóópën en ik dócht zó heejël stillë’ës bé mén èègën: nóndëpiej, wa vur ë scharming’ël lupt dör hénnën! Mè ècht, ik wies nie wor ‘t schèjdën. Zówiet jéllëk! Ik gieng vröt en ik keek nog ës óóvër ménnë schààwër, want dè ziedë nie allë dààg. Ménnën òssëm stoktën. Die vrààw liep ienjéns rèècht óp mé af en die zéttën ër fèrrëm dë zök ien. Ik ha ‘t ër nie mir óp stön. Die was zó mààgër as ‘n hààt en zë ha van die lang stijvë hauwër die prësies óp zwèrt stróuwëj leek en die ha vural ‘n gëwéldëgë haakneus mi boenk ërbóóvënóp zó’n goei di’ë vleejëzëgë vrat mi hauwër óp. Zjuust ‘n héks. Toen dè zë nog wa diechtër kwààm zààg ëk dè zë allëmòl van die puttën ien heur gëziecht ha, jöt, heurë fassààt was gréllëg gëschandëlëzeejërd. Jéllëk! Ik zén génnën héld, dè wittë gélliej ók, mèr ik ha sjààns: ‘t zààg ër hénnën öt dè zë óp iets andërs gëfookust was, want zë liep ààchtër mé deur. Jést dócht ik dè zë hurrëm béssëm érrëgës schöns ààchtër mé teegën dë gèèvël ha stön. Ik drèèjdë mén èègën um, want nö wààr ik toch kërjeus.

Ienjéns pékt die nën heejëlë groewëtë snupzak mi snupkës ien allë kleurë van dë rèègëmbóóg öt heur sëkòsj en zë geuft diejën èn ë klèè mènnë’ën dè schöns ààchtër mé liep. “Génnë schrik hémmën, diejën is heejëlëgans vur ööw! Dër zit van allës ien. Zéddë bléj?” Dè mènnë’ë zénnë mónd viel óópën. Hij nóm diejë giegantissë snupzak vààst en keek ërhénnë lék as ëkik na’n schòn blóuwëtë vrààw za kij’ën. “Mèrsie madam,” zi iej vërsutsëld. Hij was tëtauwël va zën mèllëk.

 “Dè’s gèèrë gëdön, ik vijn dè plëzant as ëk avvëntoe iets èn iemand ka gèèvën. Ik hém gén klèènkéndër. Mén dòòchtër wult gén kinnë’ës,” antwóuwërdë dë héks triestëg.

Toen kwààm ër va wéds ‘n vrààw afgëlóópën. Dè was al straf óp zën èègën, want zë ha hóógë ha’ën èn. Stieléttó’s noemë zë dè, gëleujëf ëk. Gén missë, zallë, jéddër ë fèrrëm vrammës. Vur dë rèst ha die drie of vier groewëtë këbassë vààst van vërschillëndë boetiekskës, allëmòl vól mi kleejër. Zë liep na diejë klèènë, zéttën heur këbassën óp dë grónd en trok diejë snupzak hèrd öt dè mènnë’ë zén hààn. Diejë klèènë viel bëkans. Zë vloektën en smeet diejë snupzak flats teegën die hààkneusvraaw èn. “Gé hawdt öw vuil póuwëtë va ménnë zóuwën óf ik gòn na dë pólies!” riep zë. Dörnàà piek zë heur këbassë wir óp, zë schààrdën diejë klèènë bé zénnë kalleej, dóuwdën ‘m ‘n këbas ien zén hààn en gieng vröt. Diejë klèènë blèttën.

‘k Za wullën dè die astrantë vèèg óuwët ‘t schèl’jën ës tëgoei óp heur neus krégt. En die héks, die vijn ëk èègëlëk allang zó jéllëk nie mir. Ik hoop dè ër thuis në schònnë vènt óp heur wocht, jénnën diejën heur heejël gèèrë zie.

Danny VANDENBERK