Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of losse babbels, luchtig, filosofisch, humoristisch of zwaar ... alles kan zomaar.

 Niet zomaar een zaterdag, deze. Zo is het bijvoorbeeld de warmste 8 maart sinds mensenheugenis. Op mij maakt dat weinig indruk, omdat de meeste mensen snel vergeten. Meestal hebben ze vooral daardoor een goed geweten. Niet filosofisch worden, Danny, en al zeker niet gaan rijmen. Hoe dan ook, ik wil wetenschappelijke bewijzen, geen vermoedens of losse indrukken! 'De warmste 8 maart ooit gemeten te Ukkel onder thermometerhut, momenteel 19,3 graden Celsius, maar er zit misschien nog meer in', bedient de radiostem me op mijn wenken terwijl ik per abuis het verkeerde knopje indruk, waardoor het venster achter mij naar beneden schuift in plaats van het mijne. Ook goed. In mijn autootje lijkt de temperatuur ongeveer dubbel zo hoog. Heerlijk. Laat maar komen.

Nee, niet zomaar een zaterdag. Vandaag is het immers ook Internationale Vrouwendag! En wat kan je beter doen op Internationale Vrouwendag dan er eentje te ontmoeten? Ik heb dan nog voor een 'specialleke' gekozen, met name de zoetgevooisde Veerle Boudewijns, de Lommelse nachtegaal die ik in mijn hoofd heb gecatalogeerd als 'de vrouw die altijd lacht', zowel op als naast het podium, want voor het grote publiek is ze vooral bekend als de frontvrouw (al klinkt dat veel te gewelddadig in deze tijden), laat ons zeggen de stralende zangeres en bezielster van The Hive, al zou ik haar liever een kunstenares in de zang noemen.

Ondanks het feit dat we nog nooit rechtstreeks een woord met elkaar hebben gewisseld, begroet ze me alsof ze me al vele jaren kent. Het mooie is: na een paar minuutjes kennismakend babbelen, voelt het ook daadwerkelijk zo. Veerle is een warme persoonlijkheid en een bijzonder innemende vrouw. Normaal gezien ben ik heel opmerkzaam in het opnemen, observeren en registreren van omgevings- en andere details. Vandaag lijk ik minder 'scherp' in dat soort dingen. Op een of andere manier neemt Veerle heel mijn concentratie en aandacht in beslag en voelt het als een soort tunnelvisie, een waas rondom haar. Niet dat het onaangenaam aanvoelt, integendeel, misschien ben ik wel té ontspannen. Bestaat dat, té ontspannen zijn?

Wat ik in de beginfase nog wel heel duidelijk registreer is de ellipsvormige tafel waaraan ik plaatsneem, met mijn gezicht gericht naar de grote raampartijen die de tuin als het ware naar binnen zuigen. In tegenstelling tot het gros van mijn vorige ontmoeters en ontmoetsters gaat Veerle niet tegenover me zitten, maar naast me. In principe vind ik het niet altijd even evident als iemand in mijn persoonlijke ruimte komt, want technisch gesproken zou je 't zo kunnen bekijken, als een eigen territorium of een soort bel die om me heen zit, maar vandaag voelt het bijna vanzelfsprekend. Het draagt weer maar eens bij tot het knusse, huiselijke en ongedwongen gevoel dat ik aan deze namiddag en avond zal overhouden.

'We zijn buitenmensen. Ik heb al heel de dag in de tuin gewerkt. Waar kan je beter zijn met dit weer? Zalig toch, in dit zonnetje! Ik ben zo blij dat mijn hortensia's weer mooi bijgeknipt zijn. Die grote ramen vonden wij ook heel aantrekkelijk. Eén van de redenen waarom we het huis een jaar geleden gekocht hebben. We zijn toen verhuisd van Gelderhorsten naar Lutlommel. Ondertussen hebben we al flink gerenoveerd.'

Terwijl Veerle zich even later bezighoudt met het klaarzetten van een paar knabbeltjes en een overheerlijke verfrissende Aperol Spritz, keuvelend met mij over duizend en één toevalsonderwerpjes, komt Tim binnen, haar levenspartner waarmee ze nu bijna tien jaar getrouwd is. 'We werden min of meer gekoppeld door een van mijn beste vriendinnen en door Tims beste vriend. Zij kenden Tim en mij uiteraard ook heel goed, en ze dachten dat het tussen ons heel goed zou klikken. Overschot van gelijk hebben ze gekregen. De eerste contacten legden we al chattend, maar ik vond dat hij te traag typte. Grapje hoor, eigenlijk was ik gewoon weer te ongeduldig of benieuwd en kon het voor mij niet snel genoeg gaan ... Enfin, al snel hingen we aan de telefoon. Vaak urenlang.'

Tim heeft een stoer uiterlijk, maar komt op mij meteen over als de rust, het geduld en de vriendelijkheid zelf. Na wat gepraat zie ik hem als een grote knuffelbeer. Veerle omschrijft hem wat later ook als haar zorgzame rustbrenger, haar veilige haven en rots in de branding. Zij noemt hem zelfs letterlijk haar relativeringsvermogen. 'Soms ben ik helemaal in paniek, loop ik een half uur af als een wekker en gooi ik al mijn zorgen op tafel. Tim heeft de gave om al mijn problemen met één enkel zinnetje van diezelfde tafel te vegen. Ik ben de extraverte van ons twee, Tim is nogal introvert, al zou ik ons zeker geen tegenpolen noemen. We vullen elkaar aan. Ik loop soms over van de energie en Tim zorgt ervoor dat het allemaal een beetje binnen de perken blijft, haha!'

Tims leven lijkt ingrijpend veranderd nadat hij Veerle heeft leren kennen. In goede zin. Hij is samen met zoon Noé van Koersel naar hier verhuisd. Ondertussen zijn ze allebei grote Lommel SK-fans. Onder haar impuls maakte Tim ook een carrièreswitch van metaalarbeider naar leerkracht en ontdekte hij dat hij zangtalent had. Of beter gezegd: ontdekte ZIJ dat hij zangtalent had. 'Ik hoorde hem zingen in de auto en was onder de indruk. Hij is daarna zangles beginnen te volgen (net zoals ik vroeger), in een koor gaan zingen en daarna een band begonnen. Hij heeft een hele mooie en krachtige rockstem. Jammer genoeg niet echt complementair met mij en The Hive. Wij zitten natuurlijk meer in de jazzsfeer en hebben zelfs geen gitarist. Oorspronkelijk was The Hive nochtans wél een rockband, maar ik had daar niet de stem voor en ik was en ben een enorme jazzfan. Ons oeuvre ontstond voor een groot deel tijdens de coronacrisis. Hoewel ik absoluut geen computertechneut ben, kreeg ik het toen voor mekaar om alle bandleden met elkaar te verbinden en alle geluiden samen te voegen. Zo konden we vanop afstand, elk vanuit zijn eigen bubbel, samen spelen en repeteren.'

The Hive bestaat uit vijf gepassioneerde muzikanten: Tom D´Joos (sax), Rudi Maes (toetsen), Simon Schrooten (drum), Tom Daelemans (bas) en uiteraard Veerle zelf. In feite hebben ze drie repertoires: easy listening, smooth swing & jazz en partynummers. Op die manier stemmen ze hun aanbod af op de sfeer van het evenement. Doordat ze bekende nummers in een aangepast arrangement brengen, klinken ze tegelijkertijd herkenbaar, verrassend én afwisselend. Zo komen o.a. Madonna, Amy Winehouse, Michael Jackson, ABBA, The Beatles, Elton John en vele, vele anderen aan bod.

Ik probeer de wijsneus uit te hangen door te zeggen dat The Hive een eigen logo zou moeten hebben, zoals de Rolling Stones, die de gigantische vleeslap die uit Mick Jaggers smoelwerk bengelt al eeuwenlang als uithangbord gebruiken. Voor The Hive zou dit bijvoorbeeld Veerles typerende glimlach kunnen zijn. Ze lacht dit weg, voor mij bijna een bewijs van mijn stuntelige stelling. Daarna vertrouwt ze me een geheimpje toe. Instinctmatig schuif ik wat dichterbij. Ik heb nogal een zwak voor geheimpjes.

'Ik heb podiumvrees. Voor elk optreden ervaar ik een behoorlijke portie zenuwen. Gelukkig word ik omringd door ongelooflijke muzikanten en glijdt die stress meteen van me af zodra we eraan beginnen. Al vind ik het zingen op zich heel wat gemakkelijker dan de babbeltjes tussen de nummers. Voor de liedjes zelf gebruik ik een iPad als 'spiekbriefje'. Niet dat ik er heel veel op kijk, maar het is toch een hulpmiddel tegen mijn angst voor black-outs. Weet je, ik droom er weleens van om eigen nummers te schrijven. Rudi (Maes) en ik hebben het daar al vaker over gehad. Hij de melodie, ik de teksten. We treden samen ook op als duo en brengen no-nonsense muziek, met een vleugje humor. Perfect voor een gezellige sfeer op een zonnig terrasje. Op muzikaal vlak heb ik veel bewondering voor Diana Krall, een Canadese jazzzangeres (kennen doe ik haar zelf niet, maar ik geniet ervan om een woord te schrijven waarin de letter 'z' driemaal na mekaar voorkomt, n.v.d.r.) en van K's Choice. Zo is 'Everything for Free' mijn favoriete Belgische nummer. Ik heb K's Choice trouwens lang geleden leren kennen via onze burgemeester, Bob Nijs, een vriend en een groot muziekliefhebber.'

The Hive betekent 'de bijenkorf'. Dat is beslist geen toeval, want Veerle is dol op bijen. Bezeten bijna. Of gestoken door de bijenmicrobe, als je wil. Ik had daar notie van, zonder meer. Zelf ben ik als de dood voor bijen. Lieflijk als ze alleen zijn, maar  angstaanjagend als ze met honderden in mijn nabijheid vertoeven. Een onderwerp dat ik absoluut wilde aansnijden, waarbij ik zo ongeveer de punt van mijn tong beet om een veel te goedkope woordspeling te vermijden: of imker haar bijberoep was. In plaats daarvan vroeg ik wat er zo fascinerend is aan bijen.

'Bijen! Ze zijn enorm fascinerend! Dat instinctieve, dat intuïtieve ... Hun oerinstinct vind ik zo intrigerend. Er valt zoveel over te vertellen dat ik niet weet waar te beginnen. Kijk, ik ben zelf enorm energiek en druk. Bij de bijtjes moet ik heel rustig zijn. Ze kalmeren mij. Ze dwingen me bijna om rustig te worden. Ik vind het zo erg dat we voorlopig geen volkje hebben! Een tijdje geleden hadden we een nest Aziatische hoornaars in de garage. Dat was natuurlijk nefast, maar we gaan alles opnieuw opbouwen. Een nieuw bijenhuis met bijenkasten, daar kijk ik enorm naar uit. Echt, over bijen kan ik zoveel vertellen! Als ik de kans krijg, geef ik er zelfs les over.'

Dat zou ons te ver leiden, maar ik troost haar met de gedachte dat ik research gedaan heb over bijen en dat ik moet toegeven dat het bijzonder interessante en nuttige beestjes zijn. Zo is een eetlepel honing voldoende om iemand 24 uur in leven te houden, bevat honing een stof die de hersenen helpt om beter te functioneren, heeft honing geen houdbaarheidsdatum, hebben bijen mensen van de hongerdood gered in Afrika en is propolis, geproduceerd door bijen, een van de krachtigste natuurlijke antibiotica. Bovendien is de term 'honeymoon' ontstaan uit de traditie van pasgetrouwden die honing consumeren om de vruchtbaarheid na het huwelijk te stimuleren. Onwillekeurig deed mij dat denken aan Ron's Honeymoonquiz met de onlangs gestorven presentator Ron Brandsteder, die eerder ook nog de Showbizzquiz presenteerde. Dat stemde me ten tijde van deze research behoorlijk droevig, maar van enige droefenis is er momenteel geen sprake. Integendeel.

Veerle behaalde drie bachelordiploma's, dat van leerkracht lager onderwijs, buitengewoon onderwijs en zorgcoördinator. Haar ogen beginnen te fonkelen als ik haar vraag om wat meer te vertellen over haar beroepsbezigheid, die van zorgcoördinator bij basisschool Den Heuvel.

'Een enorm uitdagende, pittige en veelzijdige job. Kinderen met extra noden helpen, samen met het team nadenken over de schoolwerking, de kwaliteit van het onderwijs behouden en eventueel verbeteren waar dat kan, nieuwe ontwikkelingen volgen ... We zijn een team dat heel vernieuwend is, dus dat maakt het extra boeiend. We vinden het belangrijk om handleidingen van kinderen te leren lezen en om in overleg met ouders en externen naar oplossingen te zoeken om het kind te laten groeien. Dit alles met het welbevinden van de leerling op de eerste plaats. Als juf heb ik alle leerjaren gehad. Het was alsof ik elke dag mijn hobby kon uitoefenen: lesgeven. Het eerste en het zesde leerjaar vond ik trouwens het leukste. Als kind speelde ik bibliothecaresse, met een hoop kaartjes en een fichebak, dat vond ik geweldig. Maar 'juffrouwke' speelde ik toen ook al vaak. De job van zorgcoördinator is zo mogelijk nog meer mijn ding. Zo heb ik contacten op verschillende niveaus: ik werk nauw samen met ons team, met de leerlingen en hun ouders en met externen. Een functie met een hoop preventieve én probleemoplossende bezigheden. Het geeft me een soort van arendsbeeld over het hele zorggebeuren binnen de school. Ik vind dat bijzonder boeiend en ...'

Hier praat Veerle enorm snel en enthousiast. Voor het eerst merk ik dat haar gezicht rood aanloopt. Ze is me al even kwijt en ik vind het knap van mezelf dat ik het voorgaande heb kunnen noteren, maar het woord dat ik al een paar minuten in mijn hoofd had was 'bevlogenheid': de bevlogenheid waarmee ze over haar werk als zorgcoördinator spreekt. Hoe geweldig is het dan dat ze het tussendoor heeft over haar 'arendsbeeld' over de school! Zulke toevalligheden brengen me helemaal van de wijs. In elk geval proef ik passie. Veel passie. Waar ik tijdens mijn voorbereidingen bijna uitsluitend las over haar gepassioneerdheid voor bijen en muziek, krijg ik nu sterk het gevoel dat het onderwijs daar gerust naast mag staan. Misschien zelfs nog een schavotje hoger. Als ze even stilvalt en ik haar met mijn gedachtegang confronteer, stemt ze toe.

'Ik zou niet kunnen kiezen tussen mijn passies. Het onderwijs, de kinderen, muziek, de bijtjes ... Het is de combinatie van al mijn bezigheden die van mij een gelukkig mens maakt. Helemaal perfect loopt het in het leven nooit. Ik ben dan wel een grote optimist en een levensgenieter, maar ik heb ook periodes van zwarte sneeuw gekend. Zo zijn twee goede vrienden van mij uit het leven gestapt, dat kwam bijzonder hard aan. In de tijd van mijn scheiding heb ik ook enorm in de put gezeten. Het klinkt als een gigantisch cliché, maar een mens moet leren uit het negatieve en focussen op het positieve. Nu ben ik trots op de manier waarop ik telkens opnieuw uit die shit ben gekropen. Op mijn veerkracht. Op de manier waarop ik aan mezelf gewerkt heb en geëvolueerd ben. Ik merk dat ik meer ruggengraat gekregen heb, mede dankzij de steun van hele lieve vrienden, mijn zus, broer en ouders. Ondertussen heb ik een Reiki-opleiding gedaan en ik gebruik mijn stem ook voor 'energetische soundhealing'. Dat is een combinatie van groepsmeditatie, muziek, kristallen en geuren, om lichaam en geest in balans te brengen. Dit doe ik samen met 2 andere healers. Niet van dat zweverige gedoe hoor, want daar hou ik absoluut niet van, wel technieken om energie te gebruiken, eerder op een realistische manier. En focussend op het positieve.'

Even later spreekt ze min of meer de woorden uit die ik zopas in een column gebruikte.

' ... hoe positiever je denkt over jezelf, hoe leuker de wereld om je heen lijkt en hoe fijner je ervaringen worden. Misschien bepalen je eigen gedachten wel welke wereld je aantreft. Misschien is de wereld die je elke dag waarneemt gewoon de echo van hoe je denkt ... '

Dat waren mijn woorden. De hare kwamen zo dicht in de buurt dat ik er een koude rilling van kreeg. Desondanks een aangenaam gevoel.

Over gevoelens gesproken ... Ik wil wel eens weten hoe het zit met Veerles Lommelgevoel.

'Oh, maar dat is extreem! Mijn roots liggen op de Heuvel, in de Kolken. Het gebied rond de Fossé is nog steeds mijn favoriete plekje. Ik ben trots op Lommel, want we doen het goed en het is hier ideaal wonen. Alles is voorhanden: prachtige natuur, recreatiemogelijkheden, cultuur, de eigenheid van de wijken en gehuchten ... Hier valt altijd wel iets te beleven. Ik geniet ook mee van de successen die 'we' behalen. De sterke doorbraak van de Lommelse band Koala Disco bijvoorbeeld. Prachtig vind ik dat. Ik zou niet weten waar ik elders in België zou kunnen aarden. Als Lommel er niet zou zijn, zou ik waarschijnlijk allang ergens aan de Middellandse Zee wonen, voor de ontspannen sfeer. Ik hou wel van dat chille. Toch wil ik er niet aan denken. Hier in Lommel ben ik gelukkig. Liefst met mijn familie heel dicht bij mij. Vandaar dat we in de buurt van zowel mijn broer, zus als ouders zijn gaan wonen. Mijn moeder is een echte Lommelse, mijn vader is Nederlander van origine. Wat mij betreft mogen ze morgen hier komen wonen (ze wijst naar een grasveld links van haar tuin, n.v.d.r.). We hebben het daar al over gehad, maar ze voelen zich nog te jeugdig en te sportief. Uiteraard is dat goed, maar toch heb ik mijn dierbaren het liefst heel dicht bij mij. Mijn grootste angst is dat er iemand iets zou overkomen. Dat gevoel heb ik misschien wel het sterkst bij mijn dochter, Louise. Ze is nu 15 en mijn grote trots. Ze kan trouwens ongelooflijk goed zingen. Echt een talent. Ook zij heeft al muziekles gevolgd en musicalstages gedaan. Ze kent haar stem heel goed. Op ons kerstconcert hebben we samen opgetreden, Louise, Tim en ik. Dat concert was ten voordele van Akindo, de vzw die vakanties voor kinderen en jongeren uit maatschappelijk kwetsbare milieus organiseert en die wij met z'n allen heel graag steunen. Tim, Louise en ik hebben er ons hart verloren als vrijwilliger. In de coronaperiode schreef Louise brieven en maakte ze tekeningen voor een 99-jarige vrouw. Helaas hebben we die dame nooit persoonlijk kunnen ontmoeten, maar we kregen wel een hele mooie brief van haar familie achteraf. Enfin, om maar te zeggen hoe fier ze me soms maakt.'

Leergierig, nieuwsgierig en enthousiast, zo omschrijft Veerle zichzelf en gedurende ons urenlange gesprek bewijst ze dat ten overvloede. Stiltes vallen er nooit, ze lacht graag en veel, praat honderduit én is een luisterend oor als ik zelf wat te vertellen heb. Dat maakt haar voor mij min of meer tot de perfecte gesprekspartner. Tussendoor peil ik even naar haar minder sterke kanten ...

'Ik heb soms weinig geduld. Ik heb liever dat de dingen vooruitgaan. Verder kan ik nogal slecht relativeren en pieker ik soms veel te lang over van alles en nog wat. Faalangst zit ook in mij. En een zekere eigenzinnigheid. Dat heb ik van mijn papa. We triggeren elkaar zelfs op dat vlak. In elkaars buurt zijn we twee betwetertjes, haha!'

Veerle is ook een en al levenslust. Als ik vraag wat er op haar bucketlist staat, vuurt ze het ene voornemen na het andere op me af. Haar ogen fonkelen en haar gezicht krijgt weer even dat rode kleurtje.

'Er stond ooit een parachutesprong voor me gepland, omdat ik dat absoluut wou, maar uiteindelijk durfde ik niet. Ooit zou het er toch eens van moeten komen. Net zoals optreden op de Gentse Feesten. Dat zou ik geweldig vinden. En oma worden! Wat kijk ik daar naar uit! Ach, er zijn nog zoveel dingen, maar zo spectaculair hoeft het allemaal niet te zijn. Laat mij maar lekker met muziek bezig zijn en daarin nog evolueren, zelf leuke nummers schrijven bijvoorbeeld, zoals ik daarstraks al zei, of wat in mijn moestuin werken, af en toe eens een reis maken of gewoon tijd doorbrengen met de familie en vrienden. Dat maakt me gelukkig. In principe ben ik iemand die heel veel plannen en planningen maakt, daar geeft toch een zekere rust, maar een topdag is voor mij een dag waarop er niets op de planning staat en er eens lekker geïmproviseerd kan worden.'

Inmiddels is het buiten al een stuk frisser. Ik heb me de voorbije uren dermate geamuseerd dat ik de evolutie van stralend lentezonnetje naar donkerte grotendeels gemist heb. Het grote schuifraam gaat dicht. Mijn mond niet. Ik smikkel van de heerlijke zelfgemaakte brownies en slurp nog eens goed van mijn drankje. Ondertussen kletsen we nog wat over ditjes en datjes en vergeet ik bijna de fotografische plichtplegingen in de vorm van een paar selfies. Bij het afscheid gooi ik nog snel een paar woordspelingen naar haar hoofd. Die van het 'bijberoep' laat ik opnieuw achterwege. Wel bedank ik haar voor haar gastvrijheid, openheid en ontelbare gulle glimlachjes.

In mijn autootje, op weg naar huis, zindert deze ontmoeting nog wat na, zoals steeds.

Ik hou er een bijzonder fijn en warm gevoel aan over. Veerle is een sprankelende persoonlijkheid die Lommel nog net dat tikkeltje bruisender maakt. Plots herinner ik me dat ze daarstraks zei dat ze ook nog in de Boudewijnschool gewerkt heeft. Veerle Boudewijns in de Boudewijnschool! Tja, dat werkt bij mij dus op de lachspieren. Ik heb nu eenmaal een apart gevoel voor humor, zo af en toe. Dit bijzondere toeval doet me vreemd genoeg denken aan een andere Danny, met name Danny Deneuker, de vroeger burgemeester van Kuttekoven. Zou hij het ook erg gevonden hebben als het kutweer was op Internationale Vrouwendag?

Einde dag, einde verslag. Nog eens een dikke dankjewel, Veerle, voor deze memorabele ontmoeting!

Danny VANDENBERK