Teneer geslagen door klein verdriet of toch meer zwanger van de toekomst?
Iemand vroeg me of ik teleurgesteld was na de verkiezingen van 13 oktober. Wat betreft de uitslagen voor Lommel … Eigenlijk wel. Mijn verwachtingen lagen zeker hoger door de vele positieve reacties in de wijken en op straat, maar dat heeft wellicht te maken met het hoge gehalte aan het ‘eeuwige optimist’-element in mijn karakter. Lommel, nu een echte ‘burgemeester stad’ zoals in de vorige eeuwen, verdient een kritische oppositie die achterkamertjes politiek aanvecht en aandacht opeist voor groepen die nu buitenboord vallen. Groepen die niet langer lijken te geloven in ‘democratie’.
Er zijn veel kanttekeningen te maken bij het begrip ‘democratie’. De Griekse elite die daarmee op de proppen kwam, sloot toen al resoluut groepen uit: vreemdelingen, slaven en vrouwen bijvoorbeeld. Mij besluipt soms het gevoel dat we ons op een pad terug naar dit origineel bevinden.
Soms! Wat de uitslag van de verkiezingen betreft: het lucht op dat op veel andere plaatsen in ons land wel tekenen van verandering te zien zijn. Het is niet pure naïviteit om de aandacht te vestigen op deze plaatsen. Lommel, zelfs België, is maar een klein vlekje in een snel veranderende wereld. Een veranderende wereld die, naar mijn gevoel, te weinig in beeld wordt gebracht. Daar zullen mijn ervaringen met de ‘mainstream’-media ongetwijfeld mee te maken hebben.
Ik ben blij met lokale media, zoals bijvoorbeeld het ‘Lommels Gazet’ voor onze bevolking, die wél de vrolijke en minder vrolijke kanten van de lokale gemeenschap laat zien, los van de nogal indoctrinerende berichten en beelden van ‘onze’ publieke media. Die spiegelen ons een wereld vol graaizucht, haat en geweld voor.
Als je reist en je blikveld op de wereld verbreedt, merk je dat je gemeenschap thuis veel overeenkomsten heeft met die van elders. Het verlangen naar veiligheid, een dak boven je hoofd en voldoende eten voor je gezin is universeel. Een betere toekomst voor je kinderen door goed onderwijs is belangrijk, maar niet overal een vanzelfsprekendheid. Als leden van je gezin en familie omkomen door oorlogsgeweld, dan probeer je toch te vluchten? Of zoals James Baldwin zei: elk gebombardeerd dorp is mijn dorp.
De wereld kantelt, ook al kun je dat niet altijd afleiden uit de berichtgeving die ons dagelijks wordt voorgeschoteld. Het zijn veranderingen die niet in beeld komen, maar wel hele samenlevingen veranderen.
Soms is de verandering ook kleiner, maar wel met meer impact. Sinds anderhalve week help ik kinderen op Parelstrand, waarvoor geen plek is op onze lagere scholen, Nederlands en iets van hun en onze cultuur bij te brengen. Een uitdagende, maar zeker ook inspirerende ervaring. Communicatie problemen zijn er genoeg. Kinderen die bijvoorbeeld alleen Koerdisch, Arabisch of Portugees spreken. Elk woord Nederlands is weinig meer dan een vreemde klank.
En dan merk je opeens opnieuw hoe leergierig en tolerant kinderen zijn. Vier ochtenden per week, meer is niet mogelijk vanwege persoonlijke omstandigheden, probeer ik ‘les’ te geven. Een meisje, gevlucht uit de Gazastrook, eist dat er op woensdag ook school is. Ze wil dokter worden en vraagt om huiswerk.
Als man, ver na zijn pensioengerechtigde leeftijd, behoort zwangerschap fysiek gezien tot het domein van onmogelijkheden. Mentaal is dat een andere zaak. De slogan ‘de toekomst behoort aan de jeugd’ dringt zich op. Zwangerschap is een biologische functie die het bouwen aan een, hopelijk betere, wereld in zich draagt. Hulp aan deze kinderen geeft, zonder de pijnlijke fysieke consequenties van een échte zwangerschap, het gevoel daaraan mee te helpen.
Een zetel verlies in een gemeenteraad zonder werkelijk inhoudelijke participatie is een klein verdriet vergeleken met de belofte voor een toekomst van dat meisje.
Benny AHLERS