As gë ‘t nog nie wies: ik zén në miens van allës of niks. Ofwöl zén ëk heejël fannëtiek, ofwöl kan ‘t mé allëmòl génnë zak schillën. Në middëwég bëwandël ëkik praktis nóuwët. ‘t Is warschénlëk dörmeej dè ‘kik ók kwa gëwiecht nogal wa afgëjóójóót hém ien mé lèèvën tot nö toe.

Óp nëm bëpòldë mómènt, ien mën puubërtijdsjauwërën, wóóg ëk 115 kieló en vón ëkik èètën en dring’ën vèröt ‘t bëlangrékstën ien ë miensëlèèvën. Ik frauwët ien diejën tijd mi gëmak drie Bicky Burgërs ààchtëreejën óp. En dan zouwët ëk nog të hunsën of ër génnë frut nie mir óóvër was van d’andër. Ècht frèètë gëlék nën hèèjmèèjër, dè kós ëkik. Në nërmauwëlë miens za zó mottëg wèjjërën as ‘n rààp of toch minstës wa dèmpëg zén, mèr ik niej. Ienjéns schiet mé nö ‘n ààw ötdru’ing të binnën. Ik hém vruugër wöl ës dur ààw miensën heujërë zéggën: “Ik zén zó dèmpëg as ‘n spörriejkoej”. Ien diejën tijd ha’k gé gëdààcht wa ‘n spörriejkoej was, mè óndërtussë weet ëk dè’t gëwóuwën ‘n koej was die të veul spörriej gëèètën ha. En spörriej is ‘n leejëgë plant diej óp dreujëgë zààndgrónd groeit en die gëkwikt wóuwër as vójjër vur koejën. Vwalla.

As gë dus nën tijd na niks kékt en gë duu mèr óp en gë èt öw èègën allë keejërë vadsig (of toch ien allë gëval bökskë goe vól), dan duudë ók nog ës génnë klop nie mir en óp dën duujër waggëldë dan van dë toffël na dë zèètël en trug. As ‘n spörriejkoej die génnë póuwët nie mir ötstèkt.

Óp dën duujër noemdë z’öw dan “dikzak” of “tientónnër” en dè vón ik toch nie zó plëzant. ‘n Spörriejkoej hémmë zë mé nóuwët gënoemd, mèr ë kallëf heejël dikwëls. Of Billie Turf, bollë kni’ër, véttën das, spèkhauwës, kótvèrrë’ë, slappë Sus, nogal në Sjààrël, luiën Tinus … Toen wààr ëk niej alleejën të zwauwër kwa gëwiecht, mèr ók triestëg en diprëssief, zwauwër kwa gëmoed.

Dan was ‘t tijd um óp dë wààg të gòn stòn. Hóógën tijd! Nàà ‘t vërschietë (‘n hallëf hèrtienfarkt) bëgós ëk dan as nëm bëzèètënë të rëzjiemën. Allë dààg voetballë, dzjoggën, mi dë vieló rijën … Allë dààg. En èètën? Gëlék ë veugëlkën. Avvëntoe ëm blèj’ë sëlauwëj, bé wijzë va sprèè’ën. Vërgëlijkbauwër mi eejën éng’ël blèj’ë spörriej. Hóógöt tweejë.

Tot z’óp dën duujër zeejën dè’k në mààgërën Hèèn wààr. Dan was ik wir kóntènt en dan bëgós ëk èvvë’ës tërnàà wir wa meejër të èètën en wa mindër të duun.

Në jóójóó. Dè wààr ëk en dè zén ëk nog alté. Ien juni-juli óngëveejër vuuldën ëk m’n èègë wir wa óóvër dë schreef gòn. Dë wààg lachtën ër ók nie mi: zjuust iets meejër dan hóndërd kieló. Ik kreeg ‘t meej bënààwd. Vërgëlékt dè mi ë spörriejkoejgëvuul.

Zjuust lék ien dën ààwën tijd, of bèètër gëzeet ménnë jóngën tijd, zén ëk wir vóllëmbak andërs bëginnën të lèèvën en nöö, iets meejër dan ‘n hallëf jauwër láttër, weeg ik al véftien kieló mindër.

Ik zén nogal në Sjààrël, éh! ‘k Zal ‘t zèllëf mè zéggën. Në mààgërën Hèèn hoeft vur mé ók nie mir, mè toch lievër në Sjààrël dan ‘n spörriejkoej. Ë kótvèrrë’ë zal ëk zówiezóuwë alté blijvën.