De verkiezingen, ditmaal de lokale, zijn in aantocht en dus (?) geldt er een ‘sperperiode’. Een merkwaardig fenomeen. In België is er sinds 4 juli 1989 een wet van kracht die, in de maanden vooraf, beperkingen oplegt aan het bedrijven van politiek.

Het zijn verkiezingen! Is dit dan niet juist het moment om het beleid aan een kritisch onderzoek te onderwerpen? Om bewindslieden met naam en toenaam te confronteren met de gevolgen van de maatregelen waarmee ze de bevolking de afgelopen jaren hebben opgezadeld en hen ter verantwoording te roepen? En ook, niet helemaal onbelangrijk, hen aan te spreken over het beleid dat ze, volgens ‘gelekte’ geruchten, voor ons in petto hebben?  

Het zal aan mij liggen, maar ik vind het niet logisch. Op het internet lees ik de motivatie voor het aannemen van de wet: ‘De regels zijn gebaseerd op de gedachte dat het bedrijven van propaganda buiten de sperperiode minder invloed heeft op het kiezersgedrag. Een ander beginsel is dat kandidaten zo veel mogelijk over dezelfde communicatiekracht moeten kunnen beschikken.’

Dank je de koekoek! Een openbare discussie ver voor en na de verkiezingen heeft natúúrlijk minder invloed op het ‘kiezersgedrag’ en al helemaal op het actuele beleid. De volgende verkiezing laat nog lang op zich wachten, dus de noodzaak om meer naar de ‘stem van het volk’ te luisteren en zo hun pluche zitplaats veilig te stellen, is minder vanzelfsprekend. De afgelopen raadsperiode in onze stad, waarin steeds meer belangrijke besluiten werden doorgeschoven naar het schepencollege en de invloed van de overige raadsleden op het beleid is afgenomen, spreekt wat dat betreft boekdelen.

Dat geldt niet alleen voor Lommel. Kijk naar het gedoe rond de ‘supernota’ van Bart. De discussie over de belangrijkste thema’s lijken over de lokale verkiezingen heen te worden getild. Te lastig? Of speelt het gevoel dat ‘het kiezersgedrag’ mogelijkerwijs ongewenst wordt beïnvloed ook een rol? In plaats van een discussie naar aanleiding van de weinig goeds belovende plannen op gebieden als werk, belastingen, pensioenen en de groeiende armoede, krijgen we nu een keuze voorgeschoteld over een ‘strafpunten systeem voor het rijbewijs’. What the fuck? Dat punt heb ik blijkbaar helemaal gemist in de verkiezingsbeloftes die zo rijkelijk werden rondgestrooid.

Ben ik tegen zo’n systeem? Als je je niet weet te gedragen in het verkeer, dan mag je, wat mij betreft, er op worden aangesproken. Voor mij is het geen topprioriteit, waarschijnlijk omdat ik zelf ook wel eens het boekje te buiten ga. Is dit nu het item waar we het over moeten hebben? Mijn vermoeden is dat iedereen wel een aantal zaken kan opnoemen die méér om aandacht vragen.

Dan nog het tweede puntje in de ‘motivatie’: ‘Een ander beginsel is dat kandidaten zo veel mogelijk over dezelfde communicatiekracht moeten kunnen beschikken.’ Serieus? We beschikken dus toch over media die ons genuanceerd, volgens het journalistieke principe van hoor- en wederhoor, min of meer neutraal de achtergronden van het nieuws brengen? Hmm ... Elke kandidaat heeft, volgens deze uitleg, op deze wijze dezelfde ‘communicatiekracht’. Mocht je in de gelegenheid zijn, het maakt niet uit welke media je gaat raadplegen, turf dan eens de ‘communicatiekracht’ van de diverse kandidaten.

Op de afgelopen bijeenkomst van Lommels Gazet maakte Jan, inspirator van de website en die ik steeds meer ben gaan waarderen, op: ‘Persoonlijk zou het me spijten, maar als je wilt kun je met je column stoppen tot na de verkiezingen. Oh ja, en je logo zal zo lang worden aangepast omdat je op een lijst staat.’

Ik heb begrip voor zijn beweegredenen. Het zal me een rotzorg zijn dat mijn kop niet in het logo staat, maar als dwarsligger de politieke context van maatschappelijke problemen buiten schot laten is lastig. De rol van verantwoordelijke bewindslieden onbelicht laten tijdens dat sperperiode gedoe stuit me tegen de borst. Ik weet het: ‘When in Rome, …’. Het ligt domweg niet in mijn aard. Misschien is het toch geen slecht idee om een tijdje ‘‘het kiezersgedrag’ niet te verstoren. Bovendien ligt er nog een waslijst van andere klusjes op mij te wachten. Dus, graag tot 17 oktober.

Eh, dat was het plan. Maar, zoals wel vaker gaat met plannen, … Min of meer bij toeval kom ik in contact met twee vrouwen uit een huis ietsje verderop: Marcella (temperamentvol, intelligent, wereldreizigster met Braziliaanse roots en bepaald niet op haar mondje gevallen) en Aurelia (iets rustiger van aard, een Roemeense die via Extramadura – een regio in het zuidwesten van Spanje – in Kolonie is beland).

Ze werken voor een Nederlands uitzendbureau en hebben veel te vertellen. Genoeg voor een volgende column dus.

Benny AHLERS