Në groewëtë snubbër zén ëkik nóuwët gëweest. As klèè mènnë’ën wààr ëk dè ók al nie. Heejël avvëntoe pie’ëk ës ë krëmèllë’ën of ë zjiepkën, as’t mé gëprizzënteejërd wóuwër, mè öt mën èègën … Neejë, nie gààw.

Toch wààrën ër ötzóndëringën. Zó hèrinnër ëkik mé dè‘k vruugër wöl heejël gèèrë na dë slagtër gieng bé “Dë Vrat”. Tën jéstë: dè was kortbé, tën twéddën: diejë miens lachtën alté en tën dèrdën: óp dën toog ha iej në groewëtë pot stòn mi van die vierkantigë, plattë Sugus-snuupkës en dor moeg ëkik ës alté eejën va pa’ën as ëk të voet of mi dë vieló wààr. Jöt, ik hèrinnër mé ‘t mèrk nog (Sugus) en ók dèttër vijf kleurën ien wààrën: óranjë, gruun, gèèl, blààw en róuwëd. Of ëk nö gëhakt, gëzààtë spèk, bulling, pateej, vèrrë’ëswòòst, sësies of prèskop moes meejbréngën, dè miek vur mé niks öt, zólang as ëk dè snuupkë mè gëhad ha.

“Héddë gé nog vèrrë’ëspjöj’ës?” vroeg ëk dan gëspuld. Ménnë lach kós ëk dan meejëstal nie ienhààwën. “Jöt,” zi iej dan, “en ëk weet wa gë gò zéggën: neejë, ècht hènnëg lupt dè niej!” En lachë dè ie dan di! Diejë miens kós toch smàà’ëlëk lachën! Nie të duun.

“En gé,” zi ie dan van tijd, “héddë ‘t spèk wir èn öw beejën? Moestë van ölliej màà wir dë pad óp?” Ik wààr dur dëm bàànd nogal rad van tóng. “Mè jóng toch, në miens vreugt zën èègën af wa ‘kik hiejër nog kom duun, mi al dè spèk èn mën beejën alté!” Vanhèèr gëlach.

Ien dë kérrëk dócht ëk ók gëreegëld ës èn snup. As dë mis öt was, moeg ëk mi ménnë sóndagspreej na dën Drul, dè wààst snupwing’ëlkë vlak langs dë kérrëk. Ik wààr vërzot óp van diej papiejërë zèkskës mààgzààt. Érrëgës vanóndër tussën dè mààgztààt zauwët dan ë figuurkën om mi të speulën. Plëzant dè’k dè vón, totdè’k ër ës zó eejën ààchtër ien mën stróuwët ha zittën. Toen wààst èvvë’ës gëdòn mi lachën, speulën en òssëmën. Mèjè, öténdëlëk gieng dè wöl deur.

Zòas ‘t lèèvën èègëlëk. Dè gi ók deur, al moetë sóms wa sjààns hémmën. Toendè’k ë pauwër keejër vauwëdër gëwóuwërë wààr, bëgós ëkik dóópsui’ër wöl lè’ër të vijnën. Kinnë’ëskak zógëzeed. Óuwët hém ëk dè ës bëkan wa të léttërlëk gëpakt. Ik auwët ‘s mèrrëgës wöl ës gèèrë van die zuujtë, snupèchtigë óntbijtgrauwënë meej mi dë jóng. Honey Balls, Choco Pops, Smacks en van dè gëtrék. Óp nën ààvónd, toendè’k tuiskwààm van ‘t wèrrëk, zààg ëk va wéts në Choco Pop óp dë grónd liggën, gë wit wöl: zó bruin, rónd böllë’ën. Ik gieng ërhénnën, nóm dè óp en gieng ër zóndër nààdéng’ë mi na mënnë mónd. Wittë, as gë èvvë’ës vauwëdër zé, kéktë hoe langs hoe mindër nààw. Gë frèt bé wijzë va sprèè’ën al wa vur kumt en wa óóvërschiet. Meej riep die van ós kèèjhèrd: ‘Nie duun!’ Toen vërtéldë zë dè zë ‘s mèrrëgës dë klènstën heurë pampër èn ‘t vërvèrsë gëweest was en dè diejë klèènën ë pauwër mini böllë’ës gëkakt ha en dèttër eejën of tweejë óp dë grónd wààrë gëvallën en wààrë wéggëtruld. Zë ha die nie “drèk” truggëvónnën en meej tërnàà ha zë tillëfón gëhad en si en la, gë ként dè. Alté nën ötlég. Zjuust lé’ ëkik.

Bëkans ha’k prijs. Mè bëkans is nog nie gans. Al ‘n sjààns.

Danny VANDENBERK