Në groewëtë fèn va Sintërklauwës zén ëkik nóuwët gëweest. Toen dè’k heujërdën dè diejën ien feitë nie bëstón, vónnëk dè génjéns èrrëg. Ik vuuldë mén èègë wöl lómp en najief. ‘k Ha fërdoemë zèllëf bëkans dëm bauwërd ien dë kèèl vurraleejër dè’k deurha dè dë zénnë nie ècht weejër. Ik kós moeiëlëk gëleujëvën dè mén ààwërs, mén steunpielauwërën, mé zóveul jauwër èn ë stuk zó schandállëg vur ‘t lèpkën háán gëhààwën. Mèjè, van dën andërë kàànt was dè ók alté wöl heejël gëzèllëg, spannënd en plëzant. ‘k Hém van zë lèèvën óuwët zóveul schòn dings gëkreegën en zóveul wènsë zien ötkómmën … Schòn, ècht schòn. Dörum gén éng’ël vërwijt na mén èègë ààwërs, alleejën veul dank.

Toch vijn ëk hët nie zjuust. Wörum moessë vólwassë miensë van buitënöt ë kindërfeejëst na dë vaj’ës hèllëpën dur ër illëmèntë van angst en schrik án të vërbijnën? Um dë jóng të duun löstërën? Nimt nö is die zwèttë pietën: wörum moessën die mannën dë kéndër alté zó në schrik ánjaagën? Past óp, want zwèrtë piet stèkt öw ien zénnë juutë zak as gë nie brààw zé! Wittë’t nog? Ik bëtrouwdë die zwètza’ë vur gén hauwër! Jauwërë lang hémmë zë va mé ë klèè rassisjë gëmakt. Löstërt goed: angst vójjërt diescriemienassiej! Schrik is nérrëgës goe veur.

En wien héddë dör hët hèrdstë mi, dénktë gé? Dë veulleejëtërs die nóuwët nérrëgës schrik van hààn of dë braaw mènnë’ës die bé wijzë va sprèè’ën al ien hun bóks scheetën as hunnë meejëstër ien ‘t schóuwël wa hèrd va zénnën tak maktën? Ah, nuiw zénnë w’ër! Gë wult godfërdoemë nie weetën hoeveul eujëmërs angstzweejët dè ‘kik gëlauwëtën hém as diejë Sintërklauwës mi zén ónbërèè’ënbauwër roetmènnë’ës érrëgës óp bëzuuk kwààmën as ëkik ien dë gëbuujërë wààr!

Sins jauwër en dààg hém ëk gëlu’ëg gén vuróuwërdeejëlë of slèèchtë gëvuulës mir jeegës ózzën dóng’ërdërë meedëmiens. Diep vanbinnë zénnëw allëmòl ‘t zèllëfstën, lék dëm binnëkàànt van ós hààn en òs voetzóuwëlë bé iedëreejën “blank” zén, al is dè teegëworrig ók al gé zjuust tauwëlgëbruik nie mir. Wit (blank), zwèrt (dóng’ër), gèèl (Aziejauwëtën) of blààw (smurrëvën) … wa mékt ët öt! Zjuust zóveul as dè’t iet ötmékt of zwèttë pietën nuiw roetmènnë’ës of “neegërs” (foei, nie wóuwk!) zén, mè wa wöl heejël, heejël bëlangrijk is: löt die mannën ien godsnaam simpatiek, goedlachs en kindvriendëlëk zén. Alté. Löt ‘t gén boemannë zén. Dè’s boenk vërkeejërd.

Óndërtussë zén mén èègë kéndër dë Sint al ontgroeid. Teegëworrig gi dè veulë rappër want zë zén van veulë meejër óp dë högt. Zë hémmë nóuwët schrik gëhad, dör hém ik alté vur gëzörgd, en zë zén ók zóveul mindër najief. Van dën eejënë kàànt is die goegëleujëvichè wöl schattëg en eest schòn um die kindërlë’ë vërwondëring të zien, mè van dën andërë kàànt vijn ik ët ók bèètër, dè reejalismë. Fantëziej hémmë zë gënoeg en vur hun zén allë miensë gëlijk. Zë nimmë veul dings mindër sërjeus dan ik ien mén jóng jauwërën, dè sti vààst. Vur hun bëgint iedërëejën mi’n proopër lèèj. Ikzèlf hém ër jést nën tijd vur nóuwëdëg gëhad um die va mé tëgoei af të kössën. Onnóuwëdëg tijdvërlies èègëlëk, mè zee’ër gén vërlóuwërë moeitë. Ë klèè jónk zal ëk alté blijvë, mè gëlu’ig nie óp allë gëbied.