Twee weken voor de staking op 31 maart raakte ik op een zonnige, maar ijskoude zaterdagochtend in gesprek met Marina. We stonden bij De Koel in Pelt. Ondanks de kou nam ze de tijd om haar onvrede met het beleid van de Arizona-regering duidelijk te maken. Niet zomaar iemand die "tegen is", maar iemand die weet waar ze het over heeft.

De meeste mensen denken bij een staking aan arbeiders die voor een fabriekspoort staan. Marina werkt in de horeca, is delegee en staat pal achter de staking. Ik werd nieuwsgierig: wie is zij, wat doet ze, en wat drijft haar?

Ze is een Lommelse, woont bij mij in de straat iets verderop in de Kolonie en was meer dan bereid om haar stem te laten horen. Tijdens een kopje thee vertelde ze haar verhaal:

“Ik heb eerst mode gestudeerd, ontwerpen vond ik geweldig,” vertelt ze. “Maar uiteindelijk vroeg ik me af of er toekomst in zat. Het hoeft niet altijd haute couture te zijn, en om dat te kopen heb je klanten nodig met geld. Dat zette me aan het denken. Maar ik kon mijn creativiteit kwijt in andere dingen.” Ze wijst naar een schilderij aan de muur.

“Financieel was het niet altijd makkelijk om verder te studeren. Ik heb vier jaar bij Farm Frites gewerkt. Dat was oké. Als kind speelde ik toneel bij De Noordhoek en merkte toen hoe sociaal ik was. Dat heeft me doen openbloeien. Veel jongeren weten niet goed wat ze later willen doen. Toneel of een andere sociale hobby is een aanrader, ook voor jobstudenten. Het helpt je groeien.”

Marina werkt al dertig jaar in de horeca, op De Vossemeren. Het gaat goed met het bedrijf dat bezig is met een grote verbouwing. Het is een diverse werkplek met jongeren, ouderen, en mensen van verschillende nationaliteiten. Het bedrijf geeft kansen aan wie het moeilijk heeft en stimuleert integratie.

“Sommige ouderen werken hier om onder de mensen te zijn – de coronaperiode was eenzaam. Anderen hebben het nodig om rond te komen. Alles wordt duurder, maar de lonen mogen niet stijgen. En dan komt die Arizona-regering nog eens met beleid dat het alleen maar erger maakt. Een rusthuis is voor veel mensen niet meer te betalen.”

Toen iemand op haar werk vroeg om ACV-delegee te worden, zei ze: “Dat lijkt me wel interessant, ook in het kader van mijn ontwikkeling en de zorg die ik al geef aan mensen.” Een win-win situatie blijkt voor haar heel belangrijk als vakbondsafgevaardigde: “Ik ben niet tegen ondernemers. Zij zorgen voor werkgelegenheid. Maar vakbonden zijn nodig om rechten en plichten in balans te houden. Ik ben van nature sociaal, maar ook een leidinggevende. Ik zit in de ondernemingsraad en het managementteam, al voel ik me vooral een peoplemanager.

Belangrijk voor mij is dat mensen zich goed voelen op de werkvloer. Als mensen gelukkig zijn, loopt het bedrijf ook beter. Het is wel even lastig geweest met personeel tekorten dadelijk na de corona. Op dit moment is dit weer terug in balans. De jongeren willen na de corona meer genieten, de verschillende generaties onder elkaar is soms wel een uitdaging, omdat we anders zijn opgevoed: eerst werk en dan hobby’s. Maar nu is het: ik plan mijn werk en ook mijn vrije tijd. Als je dan iets vraagt, wordt het moeilijk omdat alles ingepland is. Vroeger kwam je gewoon als je werd opgeroepen.

Het bedrijf weet dat de wereld verandert en gaat daarin mee: ze zijn medewerkersgericht. Waar ik meer moeite mee heb, is het Arizona-beleid. Bedrijven moeten daarvoor gaan staken, maar je wilt niet dat het bedrijf eronder lijdt, omdat ze juist de goede kant opgaan. 

Het Arizona-beleid maakt wetten die een groot deel van de bevolking raken door loonblokkering en bezuinigingen op onze sociale zekerheid. We betalen al veel belasting en dan verdwijnt er geld naar defensie. Waar ik vooral moeite mee heb zijn de pensioenen: we zitten in België al bij de laagste. Ze worden nu verder uitgehold en gelijkgestelde dagen verdwijnen. Dat vind ik heel erg.

Waarom moeten we mensen doodmaken voor een stukje land? We hebben Napoleon gehad, we hebben Hitler gehad en nu zitten ze oorlogske te spelen terwijl mensen doodgaan. Dan denk ik: we zijn niet ontwikkeld genoeg. Leven die leiders onder een steen? Geld en macht blijft iets vies, wanneer je wetten stelt  voor anderen. Zelf moet je dan het voorbeeld geven en zeggen dat je ook minder gaat verdienen en langer gaat werken. Ze hebben geen besef dat eigenlijk elk beroep een zwaar beroep is.

Wat vervelend is dat vluchtelingen die hier zitten, niet allemaal gevlucht zijn voor de oorlog. Er zijn ook mensen die gewoon een beter en veiliger leven willen. Een vluchteling is iemand die voor de kogels gaat lopen, en niet op zoek is naar geld, maar naar onderdak en eten. Ik ben de eerste om die mensen te helpen. Die vluchtelingen kunnen er zelf niets aan doen. Maar mensen voelen zich verraden omdat hun verteld wordt dat het slechter gaat omdat hun gsm of step zogezegd met óns belastinggeld betaald is. Zo krijgt extreemrechts weer de wind in de zeilen. De Wever en Vlaams Belang hebben dat slim uitgespeeld.

De sociale voorzieningen gaan allemaal weg bij De Wever, hè? Dat heeft niets met de migranten te maken, maar hij heeft dat wel als propaganda gebruikt, net als Vlaams Belang. En dat is waar mensen voor gestemd hebben, maar ze wisten maar half waarvoor ze gestemd hebben.

Dialoog is erg belangrijk. Ik vind dat we op ons bedrijf goed samenwerken. Maar Arizona is een ander verhaal. Ze willen het geld van de vakbonden beheren. Ze willen eigenlijk van de vakbonden af. Het wordt tijd dat iedereen op straat komt. Je ziet wat er in Amerika gebeurt. We moeten dat hier voorkomen. We hebben gevochten voor de rechten van de mensen.

Kijk naar de film Daens, dan besef je waarom vakbonden nodig zijn en hoe belangrijk het is om erover na te denken. Toen zijn mensen gestorven voor onze rechten. Die hebben zoveel voor u gedaan en gingen toen bij Hitler naar de gaskamer. Wij zijn de stem van de medewerkers. Niet iedereen durft zijn stem te gebruiken, dus als er bepaalde zaken niet ok zijn, dan zijn wij ervoor om dit te zeggen.

Bij ons gaat dat in goed overleg.

Er zijn ook bedrijven die niet meer praten met de vakbonden. Ik had niet verwacht dat we terug lijken te gaan naar een Daens-tijd. Niemand wil graag staken, maar we moeten het hen wel laten voelen. Als er niet wordt gewerkt, klappen de beurzen in en lijden ze verlies. Dan beseffen de rijken dat ze ons nodig hebben. Als ze niet luisteren en niet denken aan de ellende die dit veroorzaakt, dan denk ik: dan ben je een mens die niet wilt leren of nog veel moet leren.

We moeten naar een win-winsituatie. Samen kunnen we het beter maken.”

Benny AHLERS