Hiejër zit ëk dan. Lék nën ààwë voj, nën ààwë pát. Mi ‘n gëröttë sazziej óóvër mén kniejën, wa na dën tillëvieziej të gààpën. Niej umdè ‘k niks andërs të duun hém, mèr umdè ‘k niks andërs kan. Ik hém zómè lukraak óp wa knöpkës van d’afstansbëdiening gëdààwën. Ik kijk wöl, mèr ik zien niks, bëhallëvë stèrrë’ës zów avvëntoe. Zeejër dè ‘k hém! Ik mut mè wa vërkeejërd bëweegën of ëk hém ‘t zittën. Ménnë rug, ménnë nèk, mén èrrëm … Niks marsjeejërt nog zóndër dè ‘t zeejër duu.

‘t Is al ë pauwër dààg én dë gang, zallë, mè vandaag eest tëgoei prijs. En dan bëgin ëk të doemdéng’ën, éh. ‘t Kumt nóuwët nie mir tëgoei. Ik zén ààd en vërsleetën. Rijp vur ‘t ààdmènnë’ëshuis. Mén jóngstë dòòchtër mut dor alté mi lachën as ëk ‘t zég, dè wóuwërd “ààdmènnë’ëshuis”. Óppë schóuwël heujërt zë schò Vlams en veul andër Limburgsë diejaléctën, mè ‘t Lómmëls véndt zë ‘t sappigstën, zi zë ónlangs.

How! Hawt stil, Danny! Óóvër sappig gëspróó’ën! Ienjéns zén ik eejën en al fóókus, eejën en al óuwër en eejën en al óóg! Pommelien Thijs is óp dën tillëvieziej! Ik hààw van Pommelien Thijs. Ik zien die gèèrë beezëg. Die zit zó vól lèèvëslust en innërzjiej. Allës wa dè ‘kik nërmauwël ók hém, mè nöö al ë pauwër dààg nie mir.

“Ség, ààwë snoepër,” kreunt die van ós as zë vörbé kumt mi hur vól wasmààn en mé vól bëwóndëring zie kij’ën, “zittë ondangs öwë pijn wir të gèèlóógën óppë jóng vralliej, vétzak? Ëróp of ërondër … Gé kunt gén eejën van bèèj mir, zallë. Gé zé ààd en hallëf kreupël. Zó ë jónk mèskën hi wöl iet andërs nóuwëdëg dan zó nën ààwë zak as gé. En dorbé: Pommelien is vur dë vralliej. Ni vur dë vèntën.”

Kék. Zë vërstigët wir ës niej. “Vuil blad!” roep ‘k. “Tën jéstë: Pommelien is bieséksuuweejël, en tën twéddë: ik dénk nie èn séks as ëk na Pommelien kijk. Ik krijg dör gëwóuwën goei zin van as ëk zë beezëg zien. Toegëgèèvën: ik zien hurrën blóuwëtë nààvël ók wöl gèèrën, mèr ik duun hët vural vur hur ötstrauwëling. Hur pózzëtievieteit en hurrën innërzjiej diejën dè zë ötstròlt. Hët innigstë wa ër bé mé óp deezë mómènt nog ötstròlt is dë pijn va ménnë nèk na mén schààwërs en van döröt na allëbèèj mén èrrëm.”

Óndërtussën ha Pommelien alwir gëdòn mi zingën en rondhuppëlën en wààst rëklààm óp dën tillëvieziej. Worum mut ëkik mén èègën ók alté vërdeedëgën ien dë plak van gëwóuwën ës èvvë’ës të meugë gënietë van dë mómènt zèllëf! Dè mékt mé lèèvë nö zwauwër en vërmoeiënd, séh.

Howla, kékt nöö ës! Dauwër héddë Camille! Nog zó’n jóng pul! Jè, ik gèèf ët toew: as ëk die zien, dan déng ‘k wöl èn séks, óndangs allës. Die kan ók zó leujëps stòn të loensë mi hur ki’ëróógën en hur lang beejën tot èn hur gat. Va gëziecht is die nie zo schòn, mè dè lijf … dè’s gëlé’ëk bé dë frituujër nën hotdog bëstél, dor mut ók allës òp èn èn. Mèjè, dër is nën tijd va juin en zoewërkòllën en nën tijd van bòòstën en billën.

Ik moet die van ós nog gëlijk gòn gèèvën: ik zén në vétzak. Aaah! Nö vuul ëk zèllëfs pijn van ‘t toegèèvën.

Danny VANDENBERK