In de aanloop naar de verkiezingen valt regelmatig de term ‘asielcrisis’, waarbij asielzoekers als oorzaak worden aangewezen voor de verslechterende levensomstandigheden in ons land. In woorden van Bart de Wever: de keuze is duidelijk, ofwel de grenzen sluiten voor vluchtelingen en migranten, ofwel de sociale zekerheid opdoeken.

Na de perikelen rondom de formatie van de nieuwe Vlaamse regering ligt er nu een regeerakkoord, waarin de drie partijen elkaars ‘pijnpunten’ zeggen te respecteren. Wat dat gaat betekenen is vooralsnog onduidelijk. De volledige inhoud van het akkoord is nog niet bekend, maar wel is duidelijk dat er aan de sociale zekerheid, ongeacht het aantal asielzoekers en het respect voor de ‘pijnpunten’, zal worden getornd. Om maar een paar voorbeelden te noemen:

Voor het verkrijgen van een volledig pensioen bijvoorbeeld, dat overigens tot de laagste van Europa behoort, moet 35 jaar effectieve tewerkstelling worden bewezen. Periodes waarin je niet kunt werken door bijvoorbeeld ziekte, technische werkloosheid en de jaren dat je al dan niet vrijwillig deeltijds werkt tellen niet. Een loopbaan van 45 jaar garandeert dus geen volledig pensioen.

Met name de vrouwen worden daardoor getroffen door zwangerschapsverlof en omdat ze vaker deeltijds werken. Geschat wordt dat twee op drie van de pensioengerechtigden worden uitgesloten van het minimum pensioen. Zeventig procent daarvan zijn vrouwen. De vakbond ABVV kwalificeert de plannen ronduit als asociaal.

De regeling voor zware beroepen, zoals in de bouw en wie in de nacht en ploegen werkt, wordt geleidelijk afgeschaft. Ambtenarenpensioenen worden niet langer aangepast aan de barema’s van de werkende ambtenaren. De ploegentoeslag wordt ‘herzien’. De fiscale maatregelen bevoordelen vooral de hogere inkomens, de verhoging van de belastingvrije som is niet gericht op de lage- en middeninkomens.

De contouren van het ‘nieuw’ beleid worden duidelijker. Een beleid waarin vooral de financieel zwakkere groepen de consequenties zullen merken.  Sommigen zullen misschien opgelucht zijn dat, in ieder geval voorlopig, een deel van de ‘supernota’ in de ijskast lijkt te zijn gezet. Anderen hebben weinig vertrouwen in de, niet financieel onderbouwde, beloftes, zoals die op het gebied van onderwijs. Zeker gezien de uitspraak dat eventuele verbeteringen gefinancierd zullen moeten worden uit besparingen.

België is niet het enige land waarin sociaal zwakkere groepen worden uitgeknepen, terwijl de winsten van de grote concerns buiten schot blijven.

Met veel genoegen heb ik leentjebuur gespeeld bij een erg interessante column ‘Wilder’s missie is geslaagd’ van Emine Ugur in het Nederlandse dagblad Trouw. Daarin haalt ze iemand aan die vertelt over zijn tijd bij de PVV.

De man beschrijft de strategie van Geert Wilders van de PVV als volgt: “Het gaat Wilders alleen om het verzetten van de piketpalen. Roep iets extreems en blijf het herhalen tot er gewenning optreedt. Wanneer er dan een light-versie komt van dat voorstel, doe je alsof jij je redelijk en inschikkelijk opstelt, terwijl die versie je eigenlijke doel was. Het probleem is dat die extreme retoriek wel wordt overgenomen en zich als een olievlek uitbreidt in de samenleving.”

Ik vraag me af of er een internationale cursus is voor dit soort politici en ook of in dat geval Bart in dezelfde klas zat als Geert.

Benny AHLERS