Dör zauwët ëk. Óp ménnën alleejënën. Zómèr érrëgës. Dè wóuwërd “zómèr” duu mé ottómààtis déng’ën èn dè wèrrëm sëzoen dè’k zó nóuwëj mis: dë zóómër.

Zómèr érrëgës gòn ëkik natuurlëk nie zittën, gélliej ként mé wöl bèètër dan dè. Ik zit ien ë gëzèllëg brassëriej’ën ààchtër nën trappiest. Të wochtën óp die van ós. Die van ós die dè’k dóuwëdgèèrë zien, lòt dör gén misvërstandën óóvër bëstòn, mèr ëk kan ër sóms toch zóuwë va gënietën van ës èvvë’ës óp mén èègën të zén … Wa të bëkommën van dën héctiek dés lèèvës, wa trugschàà’ëlën, wa fielëzófeejërën … Dè’s dën auwërd van ‘t beesjë, zee’ër?

Eest gëpèrmëteejërd? Eest toegëstòn? Gén antwóuwërd gèèvën, want ëk vërwocht ës gén. Ik kan dè hènnëg, niks duun. En zóndër schuldgëvuulës. Dè’s teegëworrëg al nie mir zó vazèllëfsprèè’ënd.

Groewëtë vénstërs dè zë hier hémmën … Ik kijk na buitën en ëk zien ‘t tërras nog ópgëstéld stòn. Toch ietëfwa nalauwëtëg van diejën ötbauwëtër hiejër, mèr allé, ‘t is veulzéggënd. ‘t Lékt of dë zóómër zómèr ienjéns is óóvërgëgòn ien dë wéntër, zóndër dën hèrrëfst dörien të kénnën. Ampër ë pauwër mònd gëleejën kóndë óp dèzèllëfdë tërras nie gòn zittën umdè ‘t ër vul të bënààwd was ien dë stèè’ëndë zón. Wittë wa ‘t is? ‘t Gi van dë jauwër allëmòl vuls të rap. Ik en mé lijf hémmën hun èègë nog nie kunnën ènpassën en bégëvóllëg réjjër ik hier binnën al van dë kààw, gë moet nie vrààgën.

As në miens mè kan pèrmëteejërën, dan lèèft ie. Klààgën en zààgën. Ik klààg mi gëzóndë beejën. Dè’s ‘n Lómmëlsë ötdru’ing um të zéggën dè gë èègëlëk klààgt zóndër reejën. Lék mé: ik zit wèrrëm, vur mën neus sti eejën va mën favórietë biejërën en tëzjuust is ë vriendëlëk, schòn en gëwillëg dienstërkën hiejër ók nog ë schalj’ë mi kèèsblökskës kommë neejërzéttën. Wa wuldë nog meejër!

Pèrmëteejërën. Wa schò wóuwërd is dè èègëlëk toch. Mi zën vërschillëndë bëteejë’ënissën. Lèèst ës meej … Eest gëpèrmëteejërd dè’k pèrmëteejër umdè’k mé dè nie kan pèrmëteejërën? Eest toegëstòn dè’k klààg umdè’k mé dè nie kan vëróuwërlóóvën?

Mi mën óógë diecht, dróóm ëk drèk ëwég. Wa za’k toch gèèrën hallëf októóbër of zóuwë ien dën otto springën, sààmë mi die van ós en dë jóng, en na Spanjë rijën um dör tot bëgin april të gòn wóuwënën ien d’eejën of d’andër hasjènda, as wë ós èègën dè kóssë pèrmëteejërën. Ik dénk dè’k mé dör drèk tuis za vuulën. Ik za ‘n moestásj (‘n groewëtë snös) lauwëtë groeiën en iedëreejën za mé Pablo meugë noemën. Pablo dë pajéljaba’ër, want ik kóók al ës gèèrën. Zee’ër pajélja, want dan kundë van allës óndëreejën hussëlën zóndër nààw të zien. ‘k Zou ër ók veulë meejër fruit èètën, want dörgins góuwëjë zë dè ien hunnë wijn en noemë zë ’t sangria, dë nasjónauwëlën drank.

“Ség, slààpën duunëw tuis éh, luizak!” Ienjéns stón die van ós bé mën töffëlkën. “Ik hém wa bé vur öw, want ik zén nog gààw bé ‘t snupwing’ëlkë binnëgëgòn,” zi zë, en zë smeet ë zwèrt, ópgëdrèèjd röllë’ë vur mën neus.

“Nóndëdzjuuj, dè’s wèrrëmë rék! Dè ‘s kèèjlang gëleejën! Dè gi smàà’ë zó vlak nàà mënnë sjésta! Grasjas, bélla sinjórieta!” riep ëk.

“Zé mè kallëm en makt hiejër gén schààn,” flöstërdë zë, en zë bëstéldën heur në koffiej.

Danny VANDENBERK