“Kommënd jauwër wul ëkik ‘n joew vurdeur!” riep die van ós.

‘t Èrgstë van al is dè zë dè bëwust zinnë’ë vleej jauwër gëzeet hi. Ien ‘t bëgin hém ëk dè nog próbeejërën af të hààwën. Mi man en mààcht en óp allë meugëlë’ë maniejërën. ‘n Joew vurdeur, ‘n joew vurdeur, dè is ók allëmòl mè gëmè’ëlëk gëzeed, mèr ëk hém ët dör psiechólóógies wa moeilëk mi. En fienansjeejël. Want die van ós hi nogal ‘n duujër goesting. As die zi ‘n joew vurdeur, dan is dè mi allë frutsëlkës en fraliej’ës dè g’öw èègë mè kunt ienbeejëldën. ‘t Béstë van ‘t béstën is ampër goe gënoeg.

“Dè kumt vazèllëvës, gëwóuwën öwën tijd afwochtën. Óóvër ë pauwër jauwër wèjjërdë féftëg, lék as ëkik ien dën tijd. Gëleujëft mé: veul plëzant is dör niej èn. Gë moet dè nie forseejërën ók niej! Gë zie ër nog gëwéldëg öt en vur mé zal dè vur eejëwëg en alté zó blijvën, mè proffëteejërt nog mèr èvvë’ës van öw jóng jauwërën. Allës óp zénnën tijd, zég ik alté.”

“Gé së gëniepëgë slijmzak, ‘t zal nie pa’ën deezë keejër!” riep zë, en ë pauwër dààg tërnàà hàànëw al vier-vijf vërschillëndë óndërnimmërs óóvër dë vloewër gëhad.

“Hi dè nog wöl èn?” próbeejërdën ëk nog. “Wa is ër vërkeejërd mi nën ààwë vènt en ‘n ààw vrààw ien ‘n ààw kóuwëj? Vur ë vërsleetë pèjjërd gòddë toch òk génnë joewë stal mètsën? Dè is të zot! Lòt gààw zén! Wë zullë kommëndë wèèk nog ës gòn kienën. Wa déngtë? Dè véndë gé toch ók plëzant? En veulë mindër kuistëlëk vur ózzë portëmónneej! Gë kunt ër nog wa mi winnën ók! Schòn vurötziechtë vijn ëkik dè! En dörbé: ien ‘t ààdmènnë’ëshuis duun zë dè ók gëreegëld. Allë wèè’ë gëleujëf ëk. Ik kijk ër al hénnën öt. Gé en ik, plëzantë dings duun en gënietë van ózzën ààwën dag, sààmën óp ós gëzèllëg kèèmërkën, génnë lààst nie mir van groewëtë ienvèsteejëringën of zottë kòòstën en dè gëtrék …”

Toen góóf zë mé diejëm blik. Diejë kauwëjën. Mi eejën wéngbrààw heejëlëgans ëmóóg en d’andër óóg diechtgëkneepën. Óp die mómèntë vuul ëkik mën èègë toch wöl në cèntëmèètër of tien ieneejënkrimpën, dè gèèf ëk gëwillëg toew.

“Gëtrék zuldë nog veul hémmën, want vur dë rèst zéddë dan ók vulstë ààd! Och jóng, zèllëfvërklauwërdën ààwë peej, stopt mi zeejëvërën! Në gruunën Hèèn, dè zéddë gé! Gé zé èèvëmin ààd as ëkik, jóng! Ienteegëndeejël! Gé zé ‘t grötstë klèè jónk van heejël ‘t gëzin en van kielómèètërs ien dën umtrék! Diejë klènstë van ós is ampër twèllëf jauwër, mè di hi al veulë meejër vërstàànd as gé.”

Dör stón ëk dan. Óp mën plak gëzét. Èègëlëk hi zë gëlijk, dócht ëk bé mën èègën. Ik stél alté mèr öt as ‘t óp groewëtë ienvèsteejëringën ènkumt. Nie dè ‘k në gruunë zén, zallë, mèr ëk krijg ‘t alté wa bënààwd va veul gèld ienjéns ötgèèvën. Ien “bënààwd” heujërdë ók “ààw” of “ààd”, mè dè is ien feitën allësbëhallëvë hoe dè ‘k mën èègë vuul.

“Hoe ààd zéddë gé feitëlëk?” Kundë gëleujëvën dè die vrààg mé riggëlmauwëtëg gëstéld weujërdt? Al heejël mé lèèvë lang! En meejëstal wèjjër ëk dan nog schöns of kauwëd bëkee’ën! Ik vërstòn dè niej. Wa duun ëkik toch zó vërkeejërd ien mé lèèvën? Ik zit ër prësies zó wa ... “deur”.

Danny VANDENBERK