De straat waarin ik nu al meer dan zeven jaar woon is ondertussen ‘mijn straat’ geworden. Hier voel ik me thuis. Dat is veel minder evident dan je op het eerste gezicht zou denken. Ik kan het weten, want ik ben in mijn leven al een paar keer verhuisd. Verknocht ben ik aan Lommel, de stad waar mijn roots liggen. Het uit de kluiten gewassen dorp waaraan ik voor altijd verbonden wil blijven. De buurt waarin ik geboren ben. Mijn ouderlijk huis betreden is eveneens thuiskomen. Herinneringen herbeleven, samen met mijn moeder en mijn vader. Het huis ademt heden en verleden. Ik hou van nostalgie, niet in buien maar in langere periodes van neerslag, die je zeker niet mag verwarren met neerslachtigheid. Voor mij is het genieten.

Maar het leven gaat door. Hier en nu wandel ik naar onze brievenbus. Ze is leeg, net als mijn straat. Ik kan het niet laten om even naar rechts te kijken. Een twintigtal meter verderop ligt immers mijn rustpuntje. Mijn rotonde.

Mijn straat is zoals ik: niet doorsnee en met rare kronkels. Wij wonen in het korte stukje. Aan het begin ervan staat een oude hoeve met een kapelletje, en wat verderop een weide vol met hertjes, een paar oude huizen, enkele nieuwe, en dan wij. Het voorlaatste huis voor het rond punt, zogezegd. Vind ik nogal denigrerend klinken voor de rotonde, die naar mijn gevoel mijn eigendom is, al wil ik haar constant delen.

Ze biedt mogelijkheden. Vanuit onze richting kan je immers kiezen voor de ‘weg rechtdoor’. Dat doen de meeste mensen. Ze volgen hun instinct, zonder al te veel na te denken. Het bijzondere is dat je dan in een andere straat terechtkomt. Het zorgt soms voor onrust. Je ziet hier, vlak voor mijn venster, af en toe auto’s halt houden. Uit verwarring, of omdat hun navigatiesysteem vastloopt. Mijn straat maakt immers doodleuk een bocht naar links. Als het ware gebogen door de machtige rotonde. Verrassend en eigenwijs. De minst logische keuze. Net zoals het leven is die het minst voor de hand liggend en bijgevolg het moeilijkst. Hier gaat mijn straat steil bergop. Heel wat niet-gemotoriseerde fietsers moeten er afstappen om even op adem te komen. Zonder hulp bereik je zelden de top. Daarna kom je op een plateau en even later gaat het lichtjes bergaf. Als een soort beloning voor je eigenzinnigheid. Je vindt er het buurtschooltje. Naast de algemene kennis die je er als kind dagelijks ingelepeld krijgt, leer je er ook kritisch te zijn en eigen keuzes te maken. Mooi. Eens je het schooltje gepasseerd bent, volgen er nog wat gekke kronkels voor je het einde van de straat bereikt. In het leven ben je nooit uitgeleerd. Het is zelden zomaar rechtdoor. Altijd zijn er wel obstakels, bochten en omwegen. Mijn straat is een samenvatting van het mens zijn.

Mijn rotonde is prachtig. Het is een perfect ronde grascirkel. Een rustpunt dat me knuffelt met drie armen. Zij vormt het onderwerp van een steeds terugkerende droom. Ik ben de barman in een speciaal voor mij gebouwd houten hutje, mijn cabana. Daarrond staan zeven, acht tafeltjes met stoelen. Zomaar op het gazon. Het weer is altijd schitterend. Heel af en toe passeert er traag een auto met daarin een vriendelijk zwaaiende chauffeur. Ik serveer allerlei drankjes en babbel met buren die ik anders enkel met een glimlach of met wat gewuif begroet. Hier en daar wordt er gekaart. Gezelligheid troef. Ik hoop dat hij vannacht weer terugkeert, mijn droom.

Danny Vandenberk