Een koude druilerige ochtend in Lommel. Een koppeltje zoekt zijn weg door een vreemde stad. Ze zijn net vanuit het midden Oosten gearriveerd. De eindbestemming is London maar de baby in de buik van de vrouw lijkt andere plannen te hebben. Midden op straat krimpt ze door de weeën in mekaar. Mirjam, haar gezicht bleek en bedekt met zweet, kijkt Yosef wanhopig aan. Van achter een groot raam ziet een groep mensen die samen zitten te praten in het lokaal dienstencentrum de twijfel en startende paniek bij het koppel. Enkelen lopen naar buiten. Tom, de lesgever en verpleger van opleiding vraagt of ze kunnen helpen.

Ondanks de taalbarrière is het snel duidelijk dat de vrouw gaat bevallen en dat de baby haast heeft. Met hulp van het dienstencentrum wordt een comfortabele plaats geïmproviseerd zodat Mirjam rustig de ziekenwagen kan afwachten. Enkele anderen proberen in gesprek te gaan met Yosef om wat meer achtergrond te krijgen. Met horten en stoten vertelt hij dat ze om hun baby in een veilige omgeving te laten opgroeien van Jenin op de westelijke Jordaanoever via Nazareth in Haifa als verstekeling op wat ze dachten een boot naar Engeland gesmokkeld zijn. Na 4 dagen in de container bleken ze niet in Dover maar in Antwerpen te zijn.

De smokkelaars hebben hun dan, ondanks of net vanwege de weeën van Mirjam, in een auto gezet. En, toen de weeën mekaar sneller begonnen opvolgen, in deze onbekende stad gedumpt. Verloren en ten einde raad waren ze op zoek naar hulp toen Mirjams weeën haar te veel werden om verder te lopen. De weeën komen nu steeds sneller. Net als Tom begint te vrezen dat, als de ziekenwagen nog even achterblijft, de baby in het dienstencentrum geboren gaat worden, meldt de noodcentrale, die de hele tijd aan de lijn gebleven is, dat de ziekenwagen nog steeds minstens 15 minuten vertraging heeft. De baby vind dat het lang genoeg geduurd heeft en zet de bevalling in. Tom heeft in zijn opleiding wel wat van kraamzorg gezien maar als hoofd van een WZC verwachte hij zich niet aan een bevalling toen hij vanmorgen opstond. Dit zorgt voor een mix van stress en opwinding. Hij moet snel handelen en beslissingen nemen in een situatie die hij niet helemaal onder controle heeft.

"It wil be fine," probeert Tom haar gerust te stellen, terwijl hij haar hand vastpakt. Mirjam kijkt hem aan met grote, angstige ogen en knikt nauwelijks. Maar, de natuur doet dit al lang en alles verloopt natuurlijk. Eindelijk, toen de baby al lag te slapen op de buik van de mama komt de ziekenwagen aan. Tom ziet naast vreugde ook angst en kwetsbaarheid in de ogen van Mirjam en wil hen graag helpen. Mirjam, Yosef en de baby vergezeld van Tom vertrekken naar het ziekenhuis. De groep blijft opgewonden maar dankbaar voor de afloop achter. Een bewogen laatste les van het jaar.

Een paar dagen later krijgen alle leerlingen van Tom een uitnodiging om met kerstmis te geboorte van Noelle te komen vieren. Omdat het jonge gezin nergens naar toe kon in de eindejaarsperiode heeft het tijdelijk onderdak gekregen in een leegstaande kamer van Tom’s WZC. Met hulp van de ambtenaren die vanuit het stadhuis de commotie net voor kerstmis gevolgd hebben heeft Noelle en zijn ouders een wettelijke status in België gekregen. Mirjam onder de indruk van de zorg en de ontvangst in Hoevezavel is er gebleven en werkt er nu. Yosef werkt op het Kristalpark en Noelle, ondertussen een flinke peuter, komt af en toe op bezoek bij zijn filosofische peters en meters.

Een fictief verhaal door Chris Dries