Iedëreejën diejën dè mé ietëfwa ként, wit dè ‘kik al ës gèèrën dë beejën strék um gòn të wandëlën. Óuwët zén dè lang kalvaarietochtën van drie uujër of meejër en as ëk dan tuis gëraak, zén ëk zó mörrëf as ë zèkskën en mut ëk ë pauwër uujër bëkommën ien ménnë zèètël tërwéltën dè ‘k mén vochtrëzèrrëvës wir ópbááw mi ëm bierkë van hoogë giesting en van nog höggër goesting.

Mè nog veulë riggëlmauwëtëgër gòn ëk gëwóuwën ë blökskë rónd hier ien dë wijk. Dè is në groewëtë rèèchthoek van óndërhallëvë kielómèètër en nurmauwël zén ëk dör óp ‘n dik këtiejër van trug, bëhallëvën as Zjënien van ien dën drèèj buitë sti um heurë stoep të kössën of heur stjéj’ës të gritsëlën. Jéns dè gë mi Zjënien èn dë prauwët gërakt, dan li zë allës neejër en dan zéddë vërtró’ë vur minstës ‘n hallëf uujër. ‘n Èchtë babbëlbóks eest, al dreugt zë meejëstal në vusschóuwët.

Giestërën ha ‘k nog ës tëgoei prijs. Toen dè ‘k passeejërdën, ha zë zjuust gëdòn mi heurë stoep të kössën.

“Danny! Komt èfkës meej dë keu’ën ien, ik moet ës wa vërtéllën, mè ‘k mut wa kunnë zittën, want ménnë rug duu zeejër. Ik dénk dè dë steejël va ménnën aftré’ër wa të kort is.”

Ik gieng dan mè mi hur meej ààchtërum, dë keu’ën ien. Nog vur dè ‘k d’ókkazzie ha um gòn të zittën, bëgós diejëm bèbbël wir të gòn.

“Sins ménnë Matjeu dóuwëd is, zit ëkik bëkans heejëldër dààgën óp Feesboek. Ség danny, ik hém ööw dör ók gëvónnën! Gé kunt nogal ës schòn gëdiechskës schrijvë, jóng! Ècht gëwéldig! Van öw Lómmëls vërtél ëk nie veul vröt (Zjënien is gëbóuwërën en gëtóógën ien Houthalen, ik vërtauwël hier allës wa zë zi ien ‘t Lómmëls, annëstër vërstòddë gélliej ër gén knijt van, nvdr), en öw andër tékstë zén vur mé watë gëkómplieseejërd, mèr öw gëdiechskës! Lievë God! Ë pauwër wèè’ën trug hém ëk hiejër óp ménnën alleejënë zittën të blèètën mi öw gëdiechskën óóvër dimènsie. Eujëmërs vól. Mé zustër hi Alzheimër en Matjeu is ër öténdëlëk zèllëfs va kommën të stèrrëvën. Gë had dè zó schòn vërwóuwërd, ècht sjapóó. Gëblèt dè ‘k hém … Och jè … Mè! Kékt nö toch ës. Heejël feesboek sti vól fótó’s va rèègënbóógën ien dë zón. En hiejër schént dë zón ók al! Kék! Nö bëgin ‘t të dröppëlën tërwéltën dè dë zón schént … Kérmis ien dë hél! Gò zittën dè ‘k öw nën Duvel iengiet, dè pést bé dë hél. Wittë wa? Ik pak ër zèllëf ók jénnën. Në miens lèèft mè jénnë keejër, en ménnë koffiezét lupt toch nie mir deur. Hij is na dë vaj’ës, dééng ‘k. Deezë mèrrëgënd ha ‘k prësies afwaswauwëtër ien m’n zjat. Nie të zuipën! Schol! En as gë nie dringt dan bléft ie vól!”

Ik gòn dè toch nie mir duun, zallë, bé Zjënien aachtërum gòn. Óp ‘n hallëf uujër tijd ha ‘k drie Duvels ien ménnë gielës en ‘t was nog gén éllëf uujër. En Zjënien èèvëzeejër, éh! Die gieng wa óp heurë zèètël liggën, zi zë. Zë snörktën al toen dè ‘k dë deur ààchtër mé diechttrok. En ik? Ik ha heejël dë strauwët nóuwëdëg um tuis të gëraa’ën, zó gieng ëk wég en weejër. Dë zón scheen en toch zeejëvërdën ‘t nog alté wa. En IK wààr ‘t niej.

Danny VANDENBERK