“Gé zé mé toch në juin!” Dè wèjjërdt riggëlmauwëtig teegë mé gëzeed um èn të gèèvën dè’k nogal në kwiep zén. Vur duuzënd en eejën reedënën, mè dè wittë gélliej óndërtussën allëmòl al ien ‘t lang en ien ‘t breejëd. Diej ötsprààk van diejë juin miek ‘t vur mé èègëlëk alleejën mèr gëmè’ëlë’ër um mén èègë gèèrë të zien, want ëk hààw va juin. Dès ‘n heejël óndërschattë gruuntë. Alzëlèèvën hém ëkik gèèrë juin gëèètën en dè’s të vërstòn, want hoe dè gë ‘t ók drèèjt of keejërt, ien dë keu’ën bëgint alté allës mi juin. Gë moet ër mèr ës óp léttën hoe dik Jëroen Meus ien zénnën “Dààgëlëksë Kòòst” në juin (of ë sjëlöj’ën) sti të péllën. Ècht dààgëlëks, ofdè ‘t niks kòòst.

Ik wèjjër stillë’ës èn nën ààwë miens, want ëk moet wir drèk èn ménnë kindërtijd déng’ën. Toen ós màà allë zóndààgë frut stón të ba’ën. Frut mi në langë auwëtë wë dan, ivvëntuuweejël mi wa sëlauwëj öt ózzë pàà zénnën hof. Óp toffël stón natuurlëk majjënijs, kétsjup en koktajsaws, mèr ók ë kumkë mi rauwë juin diejën ózzë pàà vantëvurrën ha fijngësnippërd. As gë dan goesting kreegt um van diejë langë në spisjál të màà’ën, dan kóstë dè duun. Óp në keejër ha’k mën èègë wa mispakt en ha’k bëkans heejël dè kumkë leejëggëfrèt. Dè viel toch wa zwauwër óp mén mààg, mè nàà ë pauwër keejër bö’ën kós ëk wir vröt.

Dë ginnërassie van nöö git dè mësschien nie weetën, mèr ien diejën tijd, zee’ër as dë zón ietëfwa scheen, wóuwër ër buitëgëspuld. Diejën dag spuldën allë jóng van dë strauwët këboj’ën en indiejáj’ën. Ik wààr nurmauwël alté këboj ien diejën tijd, want ëk ha schòn gëwèèrë mi veul piestónnë’ës, mè diejë zóndag wuldën iedëreejën pësies këboj zén. As jóngstë van dën hóóp zéddë dan bëscheetën en vur dè gë ‘t bësèft stòddë dan mi’n pluim óp öwë kop “woewoewoe” të roepë lék nën ààp, en lék nën hallëvë rónd nën éllëntriekpauwël të dansën. Och jè, në miens mékt ër ‘t béstë van, mèr óp dën duujër kreeg ëkik krampë. Mè krampë! Nie të duun! Die óóvërdauwëd èn juin natuurlëk, of wa dóchtë.

Ik gieng wa teegën ë muurkë zittën en nàà nën tijd zauwët iedëreejën bé mé. Fèrrëm ambëtant, want ëk ha zoveul zeejër dèk wa blèttë. Gëlu’ig háán zë dè nie drèk deur. “Wittë wa, wë gòn allë indiejauwënë nën indiejauwënënaam gèèvën!” zi iemand. Dè vón iedëreejën ë gëwéldig gëdààcht. “Ik zén Traagë Voet,” zittër jénnën diejën ien dë gips lag. “Ik Rappën Hauwëzëwénd,” zi nën andërën. “Ik Slimmë Vos!” riep Marjan die goe kós leejërën ien ‘t schóuwël. Óppënduujër ha iedëreejën në nààm, bëhalvën ik. Toen kee’ë zë na mé en zààgë zë dè’k blèttën. Zë dóchtë warschénlëk umdè’k dën innigstë wààr diejë nog génnë nààm ha, en dörum bëgóssë zë mé wa öt të lachën. Ienjéns kreeg ëk dor nën drang … mè nën drang … Ik dócht: schét allëmòl, ik wul van die vërré’ësë krampën af, en ëk liet mé dor ‘n scheet … mèr ‘n scheet … Gëlé’ëk ër nog nóuwët eejën gëlauwëtën ha!

Zóuwë krégdë në nààm. Sindsdien hémmë zë mé alté “Blèètëndë Poertër” gënoemd as wë këboj’ën en indiejáj’ë spuldën. Ugh!

Danny VANDENBERK