Zéddë gélliej vruugër as klèè mènnë’ën of mèskën ók zó dik moetë gòn biechtën? Awöl, ik ók. Nö weet ëkik natuurlëk niej hoe dè ër dè bé ölliej èn toew gieng, mèr ik wààr zó brààw mènnë’ën dè nóuwët wies wa dè iej ien feitën të biechtën ha. Ik ha alté kèèjveul zinnëwën as ëk na diejën biechtstoel moes gòn. Ik dócht alté jést heejël goe nàà en sóms vón ëk wöl iets. Dè ‘k snup öt dë kas gëpikt ha, of bèètër gëzeed: gëpakt ha zóndër vurafgòndëlëk të vraààgën èn ós maa of ózzë pàà of dè ‘t moeg. Dè kós wöl ës gëbeurën. Mèjè, dè kóstë niej allë keejërë gòn zéggën, éh. Van tijd zi ëk dè ‘k ménnë vingër ien dë sjókópot ha gëstóó’ën en tërnàà afgëlèkt ha. Dè was niej eejëns wor. Ik vërzón dè! Is dè niej èrrëg? Dè ë goei jónk zén zóndën mut vërzinnën um ien reegël të zén bè dë Kattëlie’ë Kérrëk?

Jénnë keejër ha ‘k dèrrëvë zéggën dè ‘k gén éng’ël zóndë bëgòn ha óp driej wèè’ën tijd en toen zi dë priestër dè ‘k në leugënèèr wààr. Vërgèèving kós ëk krijgën as ëk zés of zeuvën “Ózzë Vauwëdërs” za biddën. Nie dè ‘k ‘t nog allëmòl van buitë weet, mèr ik gëleujëf dè ‘k ër vur diejë sjókópot mè vijf moes duun. En vur diejë snup mësschien wöl tien. Die priestërs die zeen zómè wa! Zë hààn van ien ‘t bëgin bèètër në prijslijst gëmakt ien dë plak van ër zómè wa mi hun klak hénnën të smijtën.

Óp dën duujër vón ëkik dè dus allëmòl mè flaawë kul. En ‘n ienbreuk óp ménnë prààjvëssiej. Joewsgierëgë priestërs! Hortërs! Mësschien moes ëk ménnë fantëziej nog mè wa meejër lauwëtë wérrë’ën. Gëdòn mi diejë zeejëvër óóvër snup, ik mut ës wa orriezjieneejëlërs en vólwassënërs gòn bëdéng’ën, dócht ëk óp në gëgèèvë mómènt.

Ós maa ha ien diejën tijd, toen dè ‘k ë jauwër of tien wààr, në vààstë kösdag. Dër wier umzéggës nóuwët van afgëwee’ën. Tóndërdààgs wóuwër ër stof afgëdòn, stofgëzóógën, gëdwèld … wóuwërën dë vénstërs gëwassën … Gë ként dè. Heejël dë santëpëtiek.

Mè toen, óp nëm bëpòldën dóndërdag, kreegë wë va ‘s mèrrëgësvruug af vollëk óóvër dë vloewër. Dën eejënë nàà d’n andërën of mi meejër tëgëlijk. Of dè dën duuvël ër mi spuldën. Mè rinkáneejën, éh! Dër was iets të duun warschénlëk, of dër was iets gëbeurd … Dè weet ëk nie mir zó zjuust.

Öténdëlëk ha ós màà dus diejën dóndërdag nie gëköst en frijdags moes zë dringënd gón wing’ëlën umdè ër niks mir ien huis was.

“Neu hém ëkik schuldgëvuulës sé, mè dan slòn ëk mèr ës ‘n wèèk óóvër mi kössën,” zi zë sauwëtërdààgs, toen dè zë wir gén ókkaziej ha um të kössën umdè zë gans dën dag wég moes mi heur vriendinnën.

“Gë hét gëlijk,” zi ózzë pàà, “dees wèèk moetë mèr ës zó nààw nie kij’ën. Schuldgëvuulës moetë dör nie óóvër hémmën.” En toen moes ëkik gòn biechtën. En ik wies wir ës niks. Of toch?

“Bé ós tuis eest mómmënteejël nie lék andërs,” zi ëk óp dën biechtstoel. “Ós màà hi heejël dë wèèk ónkuisheid gëdòn en ózzë pàà miek ër niks öt.”

Gë kunt nie gëleujëvën hoe rap dè dè hààtërë schöfkën toen óópë gieng!

Danny VANDENBERK