Óp mé lèèvëskielëmëtriekskë stónnën ampër eejënëntwintig jauwër toendè’k dringënd binnë moes ien’t zie’ënhuis vur ‘n óppërassiej èn mén amandëlën. Hët nààwdën ër, want ëk kós bëkans nie mir sli’ën. Ik gëleujëf vur dë vààstë worhéd dè tër ‘n abcès of iets óp zauwët. ‘t Leek wöl of ër tweejë tènnisböllë’ës ien mén stróuwët plèktën. Gréllëg zallë, as gë wult sli’ën en dè gi nie van dë jéstë keejër. Bënààwd dè’k ‘t ha! Dën huisdoktër (Staf, gëleujëf ik) stuujërdë mé drèk deur na Antwèrrëpë, want dor zauwët në goeië KNO-spisjëliest. Ik dorhénnën. “Amandëlën hààwë ziektës teegë,” zi diejën Antwèrrëpënèèr meej, “mè die van öw zén heejëlëgans gëkartëld en óntstóó’ën. Die mutën ër drèk öt. Kék, as ik wa ien öw kèèl schrààp, kommën ër dë brökskës zóuwë vanaf.” Jàà jóng, dócht ëk, dè’s plëzant zallë, as gë dor mi öw més ien mén stróuwët ligt të peutërën, ècht. ‘t Di allëmòl nog génnë zeejër gënoeg, zee’ër? Nëm beul wààs’t, dè hààk gààw ien dë smiezën. Mé duudë niej ien slaap zéggë z’ien Lómmël, mè dën dag tërnàà lààg ëk èèvëzeejër va ménnë sus af.

Toendè’k wa’ër wóuwër en ménnë wèèrëld nog wa drèèjdën (lék dë groewëtë wèèrëld èègëlëk, mè dan ë bitskë rappër), vuuldën ëk al drèk dè’k nog wöl wa zeejër ha, mè nie mir van die vërvèèlëndë slikpróbleemë.

“Zë kommën ós èètën al bréngë sëbiet. Ik hém èggëpastë wijn bëstéld. Dè’s lè’ër bé tëmat krëvét en bé biefstuk ien champienjonnësaws,” heujërdën ëk ienjéns zéggën. Ik keek opzij. Lààg dor nën ààwë miens nèffë mé óp dë kààmër, ‘n ienvéllëg mènnë’ën op’t jéstë ziecht. Në klètskop ha iej. Në klètskop mi’n groewëtë lèèvërplèk óp. Hij di wa déng’ën èn Gorbatsjov, mè dan mi ë veulë smallër gëziechskën. Hij pròttën Antwèrrëps, mèr ëk zét hët hiejër drèk um ien’t Lómmëls, andërs kundë mësschien nie vollëgën.

“Va wor zéddë gé?” vroeg iej. “Va Lómmël,” zee’k vurziechtigskës. “Lómmël! Dè kén ik! Ik zén alzëlèèvë schippër gëweest en um dë zóveul tijd vauwërdë wë dur Lómmël, óp dë kënauwël. Dëm Blààwë Kèèj, kéndë’m? Dor hém ëk di’ëls óp cafeej gëzèètën! Bé dë vralliej ha’k ók suuksès, amai niej! Hoe za’t mi ménnën hof zén? Ménnë prèèj was vleejë wèèk wa óndërkommën. Vruugër kós ëkik goe kurkëspringë sé, dè kundë nie gëleujëvën. Kumt dë voetbal niej óp dën tillëvieziej? Ik stòn vrij, mè génnë jénnën diejë mé në pas geuft, godvërdoemë! Hoe is dè nö meugëlëk? Héj! Héj! Hier diejëm bol!”

Hij piek zëm bee’ërkë wauwëtër en smeet ‘t klèèrëg teegën dë muujër. How, dócht ëk, ik gòn is óp dè béllë’ën dóuwën hiejër! Meej störmdën ër tweejë vërpleegstërs binnën. D’eejën nom ‘m vààst en drèèjdën ‘m um, d’andër góóf ‘m meej ë spuij’ën ien zë gat. Wa zë’m góóvë weet ëk niej, mè’j viel drèk ien slààp.

“Mèrsie vur të béllën. Kamiel wit ‘t sóms allëmòl nie mir al të bést. Hij dimmënteejërt wa. ‘s Nie zó èrrëg, mè van tijd weujërdt iej agréssief en dan ees’t ë gëvauwër vur zën èègën en vur zénnë meedëmiens.”

Ik vroeg flöstërënd of ie zénnë wijn, zën tëmat krëvét en zénnëm biefstuk strak nog gieng krijgën. Dor moessë z’ës goe mi lachën. Kamiel gieng ëk dë jéstë vierëntwintig uujër nie mir heujërë, zee’n zë, en ók dé’t zie’ënhuis gé vijfstèrrënótèl was. Wauwëtër ien plastie’ë bee’ërkës jàà, en gëwóuwënë zie’ënhuiskòòst. Ondërtussë kreeg ëk a vóllënteej créémglaskës, frieskóós en pöj’ës joechoert van ‘n andër schò vërpleegstërkën. Albéjal viel Antwèrrëpë nog bést meej.