Èllë’ë miens is andërs. Zó zi ‘k ët deezë mèrrëgën ók teegë die van ós ien béd. Jammè, zi zë, zó andërs as gé is ër génnë jénnën. Génnë jénnën! Ik lauwët ët mè passeejërën. Van eejënë kàànt hi zë gëlijk: ik hém zó van die mómèntë dè’k hiepër zén, veulë hiepërdër nog dan andër, “gëwóuwën” miensën die zógëzeed gé zittënd gat hémmën. Vural ‘s mèrrëgës en ‘s middààgs. ‘s Ààvës eest wa mindër. Al is dè róndlóópënd van huut na hààr springën óp zën èègën niej hët grötstë próbleem. ‘t Is vural ménnë kwèbbël, ménnën teut diejë, zee’ër ‘s mèrrëgës, moet kunnën tèttërën.

Oeioeioei, nö hém ëk wa gëdön! ‘t Is ëröt! Tèttërën! Nö gòn ëk mén èègën nie mir kunnën ienhààwën! En ik diejën dócht dè’k ët vur mén èègë kós hààwën, of tëminstë ien dë praivëssie van d’èègë slopkààmër. Allé, nö hang ik ërèn en moet ëk ët wöl vërtéllën.

Durdè’k zó hiepër zén óóvërdag, zit ëkik ër ‘s ààvës gans deur. Ècht, zó muuj as ‘n spèkmauwëj zén ëk dan, zó mörrëf as ë zèkskën. Bégëvollëg hoef ëk bé wijzë va sprèè’ën mè zjuust ménnë matras të ràà’ën of ëk lig hallëf ien kóóma. Dè’s óp zën èègën allëmòl nie zó èrrëg, mèr ëk hém ien prienciep nie zóveul slààp nóuwëdig. Rónd ‘n uujër of viejër-vijf schiet ëk dan wir wa’ër en dan flitsën ër hóndërdduuzënd gëdààchtë dur ménnë kop. Dè’s gréllig. Bëkans nie vur të stéllën. Veul vélt dör ók niej èn të duun. Dör hém ëk mi moetë leejërë lèèvën. As ëk mén èègë gans za meugë lauwëtë gòn, dan za’k hèrtóp teegë mén èègë babbëlën, want dör za’k ët meejëstë deugd van hémmën. Mè dè gi dus niej, want die van ós slöpt nèffë mé. Sorry, ik wijk af umdè’k ët nie goe dèrrëf zéggën. Allé. Höp. Jè, dus van tijd zittën ër ók wöl is wa piekantë, leujëpsë gëdààchtë bé (ik zén ók mè në miens) en dan dénk ëk sóms: die van ós slöpt, dus gòn ëk heimëlëk wa óp zuuk na hur malsër plèkskës. Meejëstal hi zë dör gén èrrëg ien, mè sóms drèèjt z’ur èègën ienjéns um en ‘t gëbeurt dè zë dan boenk óp ménnën èrrëm of óp ménnë pols gi liggën. Of dè alté van éksprès is, dè lauwët ik ien’t middën, mè fèrrëm ampëtant eest wöl, want nàà èfkës kumt ër gé bloed mir dur dë auwëjërs va ménnë pols en dan gi al ët gëvuul öt mén vingërs. En dan eest ók nie mir plëzant um të vuulën, zó zóndër gëvuul, vërstödë’t?

En toch, van tijd gëniet ëk zèllëfs van ‘t gëvuul um dè gëvuul të vërliezën en gëdeejëltëlëk gëvuullóuwës të zén. Dès auwërig é, niej?

Avvëntoe krijg ëk wöl ës na ménnën duuvël. Tèttëpa’ër, zi zë dan, of póuwëtëlkónt, hitsigën ààp of brènnig mènnë’ën. Dè “brènnig” vërstón ëk jést ók nie, mè dè blékt Hèlchtërs of Zóldërs të zén. Dè gëbeurt al ës, zallë, dè zë ien hurrë kauwëjë nie mir tëgoei Lómmëls pròt. Soms gèft zë mé nën tik bé dè gëgrol, um zee’ër të zén dè’k ët vërstòn hém. Hoe dan ók, albéjal eest ók alté gààw wir vërgèètën.

Gén éng’ël reedën um ër mé vèrdër druk ien te màà’ën, al próbeejër ëkik mén èègë zó goe as’t kan të vuugën. En dan nog, zólang ëk mè mi gëvuul ka schrijvën is ër nie veul èn d’hàànd.

Danny VANDENBERK