Er zijn momenten dat ik heimwee voel opkomen een naar een plekje in een zonnig paradijsje ver weg van hier, een finca (boerderijtje) in het regenwoud van Costa Rica of naar die half afgebouwde woning aan het tropische strand van Grenada voordat het door de VS werd ‘bevrijd’. Gewoon weg van hier.

Het eiland Grenada was een openbaring, een verademing. Zo moet het leven zijn wisten we, mijn toenmalige vriendin (nu vrouw) en ik, toen zeker. De rit via de markt van Saint George’s, de ‘hoofdstad’, in een bont gekleurde bus op zijn Latijns-Amerikaans, was er eentje zonder planning: geen vaste bushaltes of iets van tijdschema. ‘Chillen’ leek hier te zijn uitgevonden. Op de markt hield een vrouw met een natuurlijke vanzelfsprekendheid de bus aan en organiseerde een paar mannen om een complete inboedel in te laden. Geen gefrustreerde medereizigers of een ongeduldige chauffeur. Meer een familie die geen uitleg eist, maar met begrip de situatie accepteert.

Waarom dat verlangen? Soms wordt het domweg teveel. Het surrealistisch gehalte van ‘onze’ samenleving stijgt schrikbarend. Een beetje surrealisme vind ik prima, zoals met carnaval.

Eerlijk gezegd ben ik als een, meestal nuchtere, Groninger geen feestbeest en hou me ver van dit soort massale lijf-aan-lijf bijeenkomsten, maar de maatschappij kritische elementen in de parade kan ik zeker waarderen. Zoals de carnavalswagen waarin Trump met zijn blote achterste te zien is en het publiek wordt uitgenodigd om hem een schop onder zijn reet te verkopen. Een uitnodiging die met veel enthousiasme werd opgevolgd. Carnaval is een vorm van kritiek, van bevrijding waarin je, weliswaar vermomd, durft uit te komen voor je gevoelens veroorzaakt door een wereld die steeds onbegrijpelijker en gevaarlijker lijkt te worden. Een wereld waarin, zoals in Alice in Wonderland, de situatie van het een op andere moment totaal verandert.

Europa lijkt op dit moment op een kippenhok. De blond gekuifde haan aan de overkant van de oceaan heeft de toon van zijn chaotisch gekraai drastisch bijgesteld en nu blijkt Putin niet meer de vijand te zijn maar Europa. Putin, een bevriende concullega met nagenoeg dezelfde ideologie, lijkt een meer winstgevende optie te zijn.

En hoe reageert Europa, nu de VS hun ‘zeldzame-metalen-deal’ met Oekraïne onderuit heeft geshoffeld en de veilige ‘atoom-paraplu’ van de NATO alleen wordt gegarandeerd als er meer wapens worden gekocht uit de VS? Een onafhankelijke strategie gericht op de belangen van Europa, dacht u? Een strategie waarin de politieke en economische belangen van de samenlevingen in Europa voorop staan?

Nope! De tot nu volgzame kippen hebben zich, op carnavaleske wijze, in hanen kledij gewikkeld en proberen vol eigenwaan de blonde haan met hun gekraai te overschreeuwen: absoluut géén vredesoverleg en meer wapens! 800 miljard meer voor defensie? Geen probleem! Voor een fractie van dat bedrag is er geen honger meer in de wereld, kunnen we armoede en kinderarbeid voorkomen. Ah, geen prioriteit en geen budget? De Russen…?

De economie van Rusland is te vergelijken met die van Benelux. Hun budget voor militaire uitgaven is zeker niet te vergelijken met die van de VS en de NAVO. Voor alle duidelijkheid: ik ben absoluut geen fan van Trump, Putin, Zelenski, Macron, Rutte of welke andere oorlogshitser ook. Aan het einde van de dag is, zoals bij elke oorlog, de bevolking de dupe.

Soms wordt je gewoon moe van het geblaat van de media en verlang je naar zon, vrede, warmte, naar een plekje waar mensen menselijk zijn. Een plekje op een tropisch strand met palmbomen lijkt voorlopig niet haalbaar, maar ik verheug me op Manifiesta 2025: op een wereld zoals die zou moeten zijn. Chill, geen dom gekakel over nog meer wapens en geweld, maar een wereld van warmte en solidariteit. Het zal de lentezon zijn, maar ik krijg een lentegevoel.

Benny AHLERS