Déngt naa, Danny! Déngt! Ók al zéddë ien ‘t nààw gëdreevën. Ópgëjaagd wuld! Óp dees mómèntë moetë lauwëtë zien öt wèllëk háát dè gë gësneejë zé. Bérrë’ënháát nóndëdzjuuj! Goeië marsjandies! Bróuwëd öt dën diepvries hauwëlën? Gé kallëf! Dès jammës bëvróuwëzën! Toch mèr ës kij’ën ... Alleejën van dè dóng’ër vólkóuwërën ... Dè èètën dë jóng niej, gé oetlul. Oetlul? Dr. Oetkër sti’ër nog gënoeg ien. Eest të vruug vur pizza? Vur mé niej! Ë goei vèrrë’ë frèt allës en óp eejëndër wèllë’ë mómènt. Alleejën gissë dè nóuwët goe vijnën. Die van ós hi tweejë mënuutë gëleejën dreujëg kunnë vààststéllën dè ’t bróuwëd óp is. Mén schuld. Zoas alté as ër iet nie zjuust is. Tis tien na zeuvën en kém tótauwël gén goesting um na dëm ba’ër të gòn. En kààw dè ‘k hém! Ècht jóng, ‘k zén psies në Parkinson-pasjènt diejë mi blóuwëtë vuujt ien nën eujëmër ijswauwëtër sti. Gé klóuwët! Ien dë plak van wa të stòn lachë mi andërmiensës ènduuningën zaddë bèètër wa bé ènduun en wa mindër blèètën!

En zjuust óp nën dag lék as vandaag zén ër gén afbakbreuj’ës të vijnën. Ien heejël dë kóuwiej niej. Dè moet jauwërë gëleejë zén. Um van të rottën eest. Génnë mojéng en génnë wég langs: ik zal na dëm ba’ër moetën. Dë wèrmëm ba’ër zéggë zë dan nog. Hoe sarcastis kundë zén ien dees Siebeerissë sietëwassiej? Kààw, jóng. ‘k Hém përtang në gollëf bé èngëdòn óndërtussën. Hölpt gén vèts. As ‘k kààw hém, hém ‘k kààw.

How! Wocht nööw ës èvvë’ës, wa hémmëw hiejër? Wa zie mén oog ààchtër diej pöj’ës joechoert en diej puddingskës stòn? Jèzee’ër! Jèzee’ër vanhèèr! Van diej vurvërpaktë pannëkoe’ën en “poffertjes” van óppën Hollandër. Zén zë nog goewd? Jöt nóndëdzjuuj! Nog tot oovërmèrrëgë! God bësti! Hij bësti! Ik gëleujëf! Ik gëleujëf!

Nadèk dën heejëlë zóuwiej vurziechtëg öt dë friego hém gëtrò’ën, douw ëk dë keu’ëdeur oopën en roep kèèjhèrd: ‘Wien ... hittër ... gèèrë ... pannëkoe’ën of van diejën Hollansë nést dè zë “poffertjes” noemën?!’ Kèèj èntëzjààst zén ëk, bënaa lék nën tsjierliedër mi van diej fluffy pomponnë’ës. ‘t Wérrëkt ènstèè’eëlëk. Heejël ‘t gëzin wèjjërdt zot! Dë jóng frèètën as pèjjër en meejëmpëssant déng’k en ózzë paa. Ózzë paa noemt pannëkoe’ë struif. Schò wóuwërd: struif. Swat, naa ‘n hènnëgë zwèllëgpartéj schietën ër nog driej pannëkoe’ën en ë koppël “poffertjes” oovër. Dë driej adstë wullën nog në pannëkoek, en ós Yalinka, dë jóngstë van dën hoop, kékt na dën Hollansë nést en zi dan, heejël bëriddëneejërd: ‘Awöl jèh, dan zal ëkik mén èègë wöl op-“pofferen” um diejën Hollansë nést óp t’èètën!’ Óngëleujëfëlëk éh, diejë klèènën, zee’ër as gë zie hoe zë tëgëlij’ërtijd hur wijs- en middëlvingërkës gëbrökt um van diej schattigë ènhauwëlingsteejë’ës të maa’ën.

‘Jöt!’ zég ëk. ‘Dè is eejën va mé! Mi wóuwërdspeejëlingskës “alsof ze van mezelf zouden zijn”, zoas diejën di’ë Wèst-Vlamsë keu’ëmbààwër alté zi, gë wit wöl, diejë mi zénnën di’ë fak diejën allë hónsgëzèèk óppën tillëviezierëclaam kumt.’

‘Dè weet ëkik alleejën, of zë dauwëdwèrrë’ëlëk van öw is,’ zi die van ós dreujëgëwég. Wocht totdè dë fakteur mèrrëgëvruug langskumt, dan hi iej në schuup óndër zén klóuwëtë vààst.