Gesjoemel, onveilige werkomstandigheden en sociale afbraak... We denken hierbij aan een ontwikkelingsland waar arbeidsrechten nauwelijks bestaan, een ver-van-ons-bedshow. Echter zijn dit de omstandigheden waarin veel burgers in eigen land zich bevinden. De verhalen die rondgaan op de piketten van onze nationale staking baren grote zorgen voor ons sociaal klimaat. Werknemers in heel België verenigden zich voor een solidair beleid én voor een betere toekomst. Onze reporter ging gisteren op pad in Lommel om een beter beeld van deze werknemers en omstandigheden te schetsen.

Solidariteit aan de poort

Maandagochtend was het zover; op honderden plekken in België stonden werknemers paraat om op te komen voor hun rechten. Voor velen de eerste keer aan de piketten, waaronder ikzelf. Ik begon mijn dag met het bezoeken van enkele fabrieken op het industrieterrein in Lommel. Het was een frisse ochtend, maar daar waren ze goed op voorbereid bij ZF Windpower met twee weelderige vuren en voldoende voorraad eten en drinken. Er heerste een gevoel van samenhorigheid en verbondenheid, zelfs onder mensen die misschien in eerste instantie weinig gemeen lijken te hebben. Nadat ik mijn zelfgebakken bananenbrood en citroenrepen uitdeelde, leek het ijs ook definitief gebroken. Ook bij de volgende bedrijven werd ik positief ontvangen, waaronder IPL Plastics. Daar waar ze "het kleinste vuurtje hadden, maar het warmste hart", in hun eigen woorden.

Achter de schermen

Achter de vuren en gesprekken ging een harde realiteit schuil. Dit wordt alsmaar duidelijker wanneer ik in gesprek ging over de schrijnende omstandigheden bij sommige bedrijven. Werknemers vertelden over belastinggeld dat verdwijnt in de zakken van aandeelhouders, over bazen die hen ontmoedigen om arbeidsongevallen te melden, en over de angst om vakbonden te steunen uit vrees voor represailles. En daar doet onze nieuwe Arizona-regering nog een schepje bovenop met o.a. de pensioenmalus en het schrappen van premies.

Veel werknemers zullen de gevolgen van het nieuwe beleid rechtstreeks voelen. Senioren die dit jaar op pensioen zouden gaan, die opeens jaren langer moeten werken. Moeders die worden gestraft omdat ze op zwangerschapsverlof gingen, terwijl hun altijd werd beloofd dat hun rechten gewaarborgd zouden blijven. Gezinnen die niet meer rondkomen met fulltime werken en ook nog de werknemer die niet durft te staken, omdat hij vervangbaar is of het loon niet kan missen. Veel vaders die ik had gesproken, gaven aan dat ze die ochtend aanwezig waren voor de toekomst van hun kinderen. Dit raakt mij uiteraard ook, als jongere, maar ook als mama. De boodschap van de mensen is duidelijk: “Werknemers Verdienen Respect” staat er in grote letters op een spandoek.

Staken heeft zin

Alhoewel sommige werknemers die ik vandaag had gesproken wat pessimistisch leken over het nut van de staking, heeft het wel degelijk effect. Tegen het einde van de dag hoorde ik van een collega dat de Arizona-regering begint te twijfelen aan zijn plannen... dus de hoop is zeker nog niet verloren. De grote media doen de stakers af als een “last”, al staan ze daar wel om onze sociale rechten te waarborgen. Één ding is zeker: dit ging niet om politiek, maar om rechtvaardigheid.

Maryam Khair