December 2024. Ik snak naar het einde en zit te smachten naar een nieuw begin. De donkere dagen zijn desondanks te kort, want ik heb nog zoveel te doen. Niets spectaculairs, hoor. Ik hoef de zon in Japan niet onder te zien gaan, het oerwoud in bloei te zien staan, te zwemmen in de Stille Oceaan of te gaan hink-stap-springen op de maan, nee, ik doe wat ik doe. Schrijven. Uit het niets creëer ik sombere gedichten over eenzaamheid, versleten schoenen en een kerst zonder partner. Dat terwijl ik vier schatten van kinderen en een geweldige vrouw heb en kwaliteitsvolle stappers van het vermaarde merk Mephisto bezit. Of ‘besta’, beter gezegd, want schoenen besta of beloop ik. Momenteel voelt mijn leven ook een beetje zo aan. Ik besta en laat alles een beetje op z’n beloop.

Op de sociale media deel ik mijn sombere schrijfsels. Het formidabele is dat mensen ze waarderen, er zichzelf in herkennen of de door mij gesimuleerde situaties zelf beleven. ‘Uit het leven gegrepen,’ wordt dan wel eens gezegd. Uit het hunne, niet uit het mijne op dit moment. De lezers reageren, doen hun relaas, geven feedback en bedanken me, omdat ik hun gevoelens zo weet te verwoorden. En ik, ik voel me schuldig. Omdat ik liever positiever zou zijn en de mensen uit de put wil sleuren in plaats van er zelf mee in te springen en te beschrijven hoe diep hij wel of niet is. Meestal heel diep. Ik vind alles diep. Dat komt door mijn laagte- en hoogtevrees. En door mijn decemberdepressie annex schuldgevoel, omdat ik besef dat het leven voor velen allesbehalve een sprookje is.

‘Ik heb een sprookjeshuwelijk,’ zei iemand me ooit. ‘Mijn vrouw is de boze heks en ik de knappe prins.’ Ik zeg heel bewust ‘iemand’ en ‘ooit’, lekker anoniem en onbepaald. In de eerste plaats om de veiligheid en de fysieke integriteit van de betrokkene te vrijwaren (zijn vrouw lijkt me inderdaad tot heel wat in staat), maar ook om in de sfeer te blijven van de sprookjes zelf, waar alles altijd wat vaag wordt verteld, zogezegd om de fantasie van de lezer of luisteraar aan te zwengelen. Mijn zwengel heeft geen fantasie nodig. Pardon. Mijn fantasie heeft geen zwengel nodig. Zo bedoel ik het.

Daarom hou ik niet van sprookjes. Ik ken ze als vreselijk voorspelbare en langdurig gepolijste vertelsels vol levenslessen voor kindjes. Saai. De originele versies zouden veel heftiger en gruwelijker zijn, omdat ze indertijd bedoeld waren als moraalvertelsels voor ongeletterde volwassenen. Kan het mij wat schelen? Hun stereotiepe begin (‘Er was eens’) deed me als kind al huiveren. Eens? Wanneer? Waar? Ook toen al vond ik dat een goed verhaal een originele binnenkomer moest hebben. Het einde is zo mogelijk nog erbarmelijker: ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’. Wat de fuck? Ik bleef achter met veel meer vragen dan antwoorden. Wat maakte hen dan zo gelukkig? En lang? Hoelang dan? Leven mensen dan niet voor altijd? Jawel, beste lezer, sprookjes maakten me voor het eerst bewust van de dood.

Het mag me niet deren, want wie schrijft die blijft, al denk ik dat men overdrijft. Misschien doe ik dat zelf ook wel, onbewust. Mijn decemberdepressie? Ik verjaag ze hier en nu en ga weer op zoek naar mijn kinderlijke onschuld en onwetendheid, zowel in het dagelijks leven als in mijn fantasiewereld. Trouwens, waarom zou ik klagen? Ik voel me kiplekker. Gisteren nog heb ik bijna twee uur lang gejogd en intensief gefietst. Daarom neem ik vandaag een relatieve rustdag. Alhoewel ... Ik ga vooruitlopen op de feiten, zo’n vijftal maanden, en goedgemutst (geen overbodige luxe in deze temperaturen met mijn kapsel) overschakelen op de meiblijheid. Want mei maakt me elk jaar weer blij.

Ik krijg plots zin in een winterterrasje met een vrolijke frans, een gelukkige hans en een paar gezellige grietjes. Verhip, dat lijkt mijn gezin wel!

Ziezo, deze vrolijke vogel heeft zijn ei weer gelegd en gaat rustig wat plannen smeden en rondvliegen, want er is zoveel moois te zien in mijn werelden ...

Danny VANDENBERK