Ien ménnë jóngën tijd gieng ëk ien Gèèl na ‘t schóuwël. Óp dën HIK. Dor leejërdën ëk Lesley kénnën. Ajaa, wë zouwëtën ien dëzèllëfstë richting (sikrëtarjauwët-tauwëlën) en ien ‘t zèllëfstë jauwër (‘t jéstë). Në spisjauwëlë gààst, diejë Lesley Vermissen. Dè dierf wöl ës gëbeurën dèènëw haagschóuwëldën en brostën. “Danny, jóng,” zi iej dan, “ik gòn ménnë naam wir is allë eejër ènduun. Ien dë plak van hiejër mén bóks wa zittën të vërslijtën, za ‘k lievër dë lés missën en jénnë mi öw gòn dring’ën en ë pöj’ë snoe’ërën zoas d’Éngëlsën of stöpkësbiljaarën óp zë Vlams. Gë meugt zèllëf kiezën, as gë mè meejgòt, want gë zé në straffëm biljaardër en alleejën is mèr alleejën en mi mén èègë speul ëk al genoeg.”

Toegëgèèvën: heejël lang moes ëk dor meejëstal niej óóvër naadéng’ën. Biljaarë vón ëk plëzant en dë Lesley ha ‘k wöl gèèrën. Diejën drèèjdë zèldën of nóuwët rónd dë pot. Toen dè ‘k ëm óp në keejër mi 5-0 ha afgëdreujëgd mi ‘t snoe’ërën, giengë wë èn dën toog zittën en di iej zén buukskën óópën. Zén imoosjoneejël buukskën. “Ik hém ët goe zittën, Danny,” zi iej. “Wa nöö, Lesley, héddë ‘n valling, zéddë ziek of héddë ‘t bënààwd ofzówwë?” zi ëk. “Neejët, jóng,” zi iej zówa èngëdon, “ët is die Ellen van ien ós klas. As ëk al ës óuwët prauwët maak van dè ‘k mi mén èègë speul, déng ’k alté èn heur. Tot óóvër mén óuwërë, jóng, ‘k zwèèr ët öw.” ‘k Wies nie wa ‘k heujërdën en wa ‘k zààg. Lesley ha dë trauwën ien zén óógë stòn. ‘k Hém nie gààw kompassiej, mè toen hààk ës.

Nöö moes dè zjuust lu’ën dè ‘kik nogal në goeijëm bàànd ha mi diej Ellen. Zóndër dè Lesley ‘t wies, gieng ëk dën dag ërnaa ës polsën. “Ik vijn dè ècht në léllë’ërd, Danny,” zi zë zóndër al të veul umweegën, “en dorbé: strak kös ëk hier mén schup af. Al dè vrimdë tauwëlëgëkwèèk en dè admieniestratief gëduun ... ‘t héngt sërjeus mén voetën öt. Ik gój ët óóvër nën andërëm boeg en gòn iet mi mén háán duun.” Meejëmpëssant trok zë van heur siegrét. Allë daag paftë zë ‘r ë pèkskën deur.

“Wittë al wa?” Ik vërschóuwët, mè ‘k liet ët mén èègë niej èngòn. “Kwaffeus ofzówiet, ‘k weet niej.”

Nö moestë ‘s weetën wa vur në spietsj dè ‘kik toen afschóuwët: dè zë indërdauwëd bèètër ‘n andër richting ötkós mi heur kappasieteitën, en mi heurën ààchtërnaam ha ‘k iet veul vurdëháándliggëndër ien ménnë kop. Ellen Trieker, zówwë hèttë zë vólöt. Heejël wijd moetë ‘t dan nie gòn zuuj’ën, ofwöl? “Gò gààw ien dëm bààw, Ellen,” zi ‘k. “Éllëntrie’ër ofzówwë. En déngt ës tëgoei naa: Lesley is në kréém van në kèèrël en zjuust zoas ien dën éllëntriek zullën dë vóng’ë rap gënoeg óóvërslòn mi Lesley.” Zë stóók ër nog eejën óp en di niks as lachë.

Ààchtëraf gieng iedëreejën zénnë wég. Ellen traptën ‘t drèk af óp dën HIK, èfkës lòttër Lesley ók (diprësief), en tweejë jauwër nadien hòldën ëkik zóndër brossën schònnë’ës ménnën dieplom.

Giestërën, bëkans dèrtëg jauwër naa daatëm, kreeg ëk ë schò karkën ien dë brievëbus, eejën mi zillëvërë rèènë’ës. Of dèènëw ivvëntuuweejël kommëndë mònd na dë zillëvër bröloft van Lesley en Ellen kóssë kommën. Zó ziedë mèr: dë wèèrëld drèèjt rappër dan dè gë déngt.