Danny Diejalékt - Wa të hààwën en t'ónthààwën
’t Is toch wöl van dën hónd z’n klóuwëtën as gë allë vijf vuujt ‘n krèts ien öw kèèl hét en gë moet veul prauwëtën. Och jè, èègëlëk kan ëk ‘t ók èèvëzeejër ópschrijvën of zówwë.’t Is lék gë’t gèèrën hét en zot zén duu génnë zeejër en hóndërd is gén eejën. Ja lap, nö zén ëk ‘t wir kwijt wa ‘k wuldë zéggën en ‘k wààr nog nie jéns bëgóst. ’t Za nie bëlangrijk gëweest zén, annëstër ha ‘k ’t wöl ónthààwen.
Dë jóng zén vanhèèr na ’t schóuwël naa ë veuls të lang wiekénd. ‘t Wóuwër fërdoemë tijd, want zë deejë mi hun gëviejërë niks annëstër nie mir dan ampëtant zén en mëkauwër en vurral hun ààwërs óp dë zinnëwë wérrë’ën mi van allës en nog wa. Neejë neejë, dauwër zittë zë goewd, óp schóuwël. Lómpër wèjjërë zë ‘r ien allë gëval nie van.
Óóvërtijd zeej ‘k: “Awöl mannë, is dën os vét?” Èllëk hààn zë në groewëtëm buil sjips en ’n flès cola vur hun neus stòn. “Ha ‘k dè nö goe vërstòn, paa, gòddë sèvvës frut ba’ën ien ossëvét?” zi dën adstën. “Awöl, dan hém ‘k ër gèèrë në langën of tweejë-driej bé, gë zie mèr.” Dë jóngstë vón ët ók drèk ë goej gëdààcht en bëstéldë èèvëzeejër ë pauwër langës en as ër wa bittërböllë’ës langs zààn liggën, dan kós dè ók absoluut génnë kauwëd.
“Wittë wa,” zeej ‘k, “ien dë plak dè ‘k hiejër wa ónneuzël gòn stön të hannësë mi die friteus, zullë w’ienjéns ë vijfstèrrënhótèl bësprèè’ën èn dë Costa Braava, lék as gélliej brààw kunt zén dë léstë dààg.” Dër wier wa na mëkauwër gëkee’ën en toen zeen zë praktis mi viejërë gëlijk: “Paa, bakt nö gëwóuwën diejë frut en duu nie zó sarcastis, want dè gi öw tëtauwël niej af.”
Bégëvollëg kós dën ààwë frut en vleejës bëginnë ba’ën en die van ós ha die pëtattëspierkës wirral të klèèn gësneejën en zówwë hàànëw allëmòl kritskës en die blijvën alté ien m’n stróuwët hangën.Óp dën duujër krijg ëk dan ammèr ‘n krèts ien m’n kèèl en dan krijg ëk niks nie mir gëzeet. Gëlék nö óp deezën èègëstë mómènt.
Wittë wa ‘t is? Dë jóng van teegëworrig wèjjërë veuls të slim mi hun schóuwël en hunnën intërnét en zë prauwëtën dë ààwërs gëwóuwën ien allë tauwëlën óndër toffël. Dörum hémmë wélliej avvëntoe ës gèèrën dè w’ër vanaf zén óóvërdag. Dë klóuwëtërij is dè zë ààchtëraf ’s ààvës wir jéns zó slim trugkommën en dè gë ien öw èègë kóuwëj niks mir të ruttëntuttën hét. Djuu, jaa! Dè wààst wa dè ‘k wuldë zéggën: dèènëw èègëlëk niks nie mir të zéggën hémmën. Krèts ien dë kèèl of niej, spult génnë piejàànó.
Allé, ‘k za dë krijmdóuwës mèr ës öt dën diepvries gòn hauwëlën en wa krijm ienschöppën, want zë vroegë zjuust of zë nog iet ààchtëróp kóssën hémmën um hunnë frut bèètër të lauwëtë vërtèèrën. As ëk rap zén, zén ’k dë krijmkar nog veur, want jéns dè zë die gëheujërd hémmën is krijm öt dën diepvries “inferieur”. Wirral zó wóuwërd dè zë óppë schóuwël gëleejërd hémmën.
“Wocht, paa!” zi dën adstën. “Ik hém teegëworrëg nën èp óp ménnë smààrtfoon stòn diejën allë krijmkarrë volgt. Wocht nog vijf mënuutën, dan kundë ‘n traktassie duun van “IJs Rossi”, dè ‘s dëm béstë van heejël dën umtrék, vollëgës dë meejëstë bëóuwërdeejëlingën óp dën èp.”
En ëk was wir gëklòt. ‘k Hém wa të hààwën, ik zég ‘t öw.
Danny VANDENBERK