Ik ben een liefhebber. Van heel veel dingen, zoals spiegeleieren met curryketchup, geroosterde cashewnoten, gezouten chips en ongezouten schrijven, snooker spelen en mijn vrouw, om er maar een half dozijn in willekeurige volgorde te noemen. Maar niet van auto’s.

De enige wagen die ik echt graag bestuur is mijn winkelkarretje. Of het er nu eentje van Carrefour, Colruyt, Okay, Spar, Alvo, Delhaize, Jumbo, Aldi, Lidl of Albert Heijn is, ik vind overal m’n weg, zonder navigatiesysteem. Puur uit gewoonte of op gevoel. Ik kom overal, en vaak. Jeetje, het lijkt wel of de vorige zin is overgenomen uit een belabberd script van een of andere schunnige film. Hoe dan ook, wat je graag doet, doe je goed en doet je goed, zeg ik altijd. Eigenlijk is dat gelogen, want ik verzin het hier ter plekke.

Hier ter plekke is in de supermarkt. Mijn habitat. Mijn biotoop. Ik ben een geboren winkelaar. Doch dezer dagen even niet zo, want hoe dichter Kerstmis nadert, nota bene het feest van het licht en de vrede, hoe grimmiger en vijandiger iedereen hier lijkt te worden. Ze willen alles en ze willen het nu. Nu meteen, want anders gaat een ander ermee aan de haal, denken ze. Iedereen samengepropt, als sardientjes in een blik. Er wordt geroepen, geduwd, gebotst en geruzied. Medestanders worden tegenstanders die elkaar geen blik gunnen. Straks wild eten, nu wild winkelen … Waarom?

Voor mij is winkelen geen graaien naar, maar genieten van, op elk ogenblik. Op zoek naar interessante nieuwe productjes, prijzen vergelijken, combinaties bedenken, indrukken opdoen, rondkijken of gewoon lekker wat rondslenteren. Een vleugje egoïsme is toegestaan. Datumduiken in de versafdeling bijvoorbeeld, helemaal voorovergebogen, eventueel gehurkt of door de knietjes op zoek gaan naar het doosje met de meest recent gelegde eitjes. Bijna altijd vind je die helemaal achteraan. Dan is het duiken geblazen. Of net omgekeerd, zoals in onze plaatselijke Colruyt, waar ik weleens aan houdbaarheidshoogtewerken doe, want mijn favoriete yoghurt staat helemaal bovenaan op het winkelrek, waardoor ik op de toppen van mijn tenen mijn armen zo lang mogelijk maak om toch maar het meest verse potje te bemachtigen. Geeft zoveel voldoening!

Maar waar ik veruit het meest van geniet, de druk het laagst ligt en de blikken het minst verwilderd zijn, waar houdbaarheidsdata rustgevend ver in de toekomst liggen, waar je een blik van verstandhouding kan wisselen met gelijkgestemden, je kan converseren over conserveren, waar conservatief niet noodzakelijk behoudsgezind hoeft te betekenen en waar ik helemaal tot rust kom, dat is bij de conservenafdeling. Hier kan ik m’n batterijen opladen. Me voorbereiden op wat onvermijdelijk komt.

Een mens mag er eigenlijk niet bij stilstaan, maar alles wordt duurder. Ook de conserven. Daarom blik ik liever wat vooruit, als je begrijpt wat ik bedoel. Zonder blikken of blozen, maar wel met een kennersblik hamster ik perziken, tonijn in eigen nat, roze zalm, zuurkool, ravioli, ananasschijven en prinsessenbonen.

Wat maandverband voor de menstruerende vrouw is, zijn conserven voor mij: ze geven me een veilig gevoel. Het gevoel dat er altijd een back-up is. Bijvoorbeeld als je, al is dat in mijn geval bijna ondenkbaar, eens geen zin hebt om boodschappen te doen, of, en dit is al heel wat minder onwaarschijnlijk, als m’n kookresultaat eens een keertje tegenvalt of mislukt. Daarenboven zijn al die blikken bijzonder praktisch stapelbaar, zowel in het winkelwagentje als in de kelder.

Doch rust roest en wat moet moet. Genoeg gemijmerd en gehamsterd. Wij willen feesten! Helm op! Boksbeugel, knielappen, gebits- en elleboogbeschermers aan en daar ga ik! Blik op oneindig! Die laatste gourmetschotel is van mij, ook al heb ik in feite alles wat mijn hartje begeert. Onvrede op aarde aan alle mensen die alles willen!

Fijne vreetdagen!

Danny VANDENBERK