Dè ‘kik nogal në spisjauwëlë zén, dör bësti ien ‘t algëmeejën wénnëg of génnën twéffël óóvër. Dè ‘s nie alleejën ‘n mëntauwël kwèstiej. Ik hém bëvurbeejëld ók auwërëgë óuwërën. Zë stèè’ë wa wijd va ménnë kop af, dè ‘s eejën. Tweejë is përtang veulën èrrëgër: ik hém ër riggëlmauwëtëg në stop ienzittën en dè ‘s fèrrëm ambëtant want dè vuult azzof gë mi öwë kop óndër wauwëtër zit. Vërvèèlënd en vërschietèchtëg, zee’ër as gë wauwëtërvrees hét zówas ëkik. En dörbé heujërdë ók nog ës génnë steek nie mir ók nie.

Dën doktër zi dè ‘t deejëls èn mén èègë li. “Jöksëldë gé veul ien öw óuwërë mi van die wattëstààfkës?” vroeg iej vleejë wèèk toendè iej mén óuwër wir is ötgëspóuwëtën ha.

“Mè jong,” zi ‘k, “mi al wa dè ‘k kan vijnën! Óuwët wöl mi ‘n brèèjnòl! Van tijd is ‘t um zot të wèjjërën. Zó jöksëlën! Wa gé ë wattëstààfkë noemt, noem ëkik ‘n óuwërkóttërèrkën. Dè kan në miens toch deugd duun, zo ës tëgoei ien öw óuwërë kunnë kóttërën! Ik zén dör ë bitskën èn vërslaafd, gëleujëf ëk, umdè ‘k ók nogal joewsgierëg èngëleed zén. ‘k Zén alté kërjeus um të zien wa dör nö feitëlëk ienzauwët. En wa dör van tijd allëmòl ötkumt! Nie nurmauwël! Wiestë gé dè óuwërkóttërèrkës ötgëvónnë zén ien 1923 dur nën Amiriekauwën? Leo Gerstenzang hèttën diejë miens. Dè hém ‘k alté kunnën ónthààwën umdè ‘k dan èn “gèrstënat” moet déng’ën. Biejër, wittë wöl, toevallëg ménnë favórietën drank. En as ëk ës gënoeg öt hém, gòn ëk vazèllëvës ók zingën. Leo Gerstenzang, ‘k gón diejë miens zénnë nààm nóuwët vërgèètën en ëk zén ‘m vur alté dankbauwër vur zén ötvijning. Ség, doktër, kan dè dan feitëlëk kauwëd, zóveul ien öw óuwërë dabbën?”

“Dè ‘s zee’ër!”, riep iej. “Sërtoew ien öw gëval. Gé hét ‘n dreujëgë huid mi veul schillëfërs en as die hun èègë vërméngë mi óuwërsmèèr dan héddë ‘t al rap vlaggën, kwa óuwërstöp, zee’ër as gë dan ók nog ës në smallë gëhóuwërgang hét gëlék as gé. Gé hét ènlég.”

“Allé jóng,” zi ‘k, “dè ‘s nö ‘t jéstë wa dè ‘k heujër, dè ‘kik érrëgës ènlég vur hém en dè ‘k në smallë gëhóuwërgang hém. Wien ha dè nö gëdócht? As gë bëkékt wa vur kòlblauwër dè ‘kik langs ménnë kop hém hangën, dan is dè toch ‘n auwërëg gëdààcht, niej? Ség, mè as zó’n óuwërkóttërèrkën of ‘n brèèjnòl nie mag, bësti ër dan gén altërnatief um veilig ien mén óuwërë të kunnë kóttërën?”

“Jöt!” zi iej ietëfwa vërrassënd. “Va mé meugdë gé öw éllëbóógën dörvur gëbrui’ën. Zó veul as gë wult meugdë gé ien öw óuwërë dabbën, mèr alleejën mi öw éllëbóógën.”

Ik dócht dör natuurlëk wir nie drèk wéddër bé nàà, mè toen dè ‘k dè thuis ë pauwër keejër prëmbeejërdën, luktën dè va gén kààntën. Dè iej wocht, diejë vwajoew! Diejë mènt zee’ër dè iej mé allës ka wijsmàà’ën! Dè ‘kik nog nie drujëg zén ààchtër mén óuwërën, ofwa! Dè iej wocht, nóndëpiej! Tot dè ‘k ër nog ës mut zén, dan zal ëk ës fèrrëm va mén óuwërë màà’ën!

Danny VANDENBERK