Blik op oneindig

Ik ben een liefhebber. Van heel veel dingen, zoals spiegeleieren met curryketchup, geroosterde cashewnoten, gezouten chips en ongezouten schrijven, snooker spelen en mijn vrouw, om er maar een half dozijn in willekeurige volgorde te noemen. Maar niet van auto’s. De enige wagen die ik echt graag bestuur is mijn

Óp zuuk na wèrrëmtë

Dör zauwët ëk. Óp ménnën alleejënën. Zómèr érrëgës. Dè wóuwërd “zómèr” duu mé ottómààtis déng’ën èn dè wèrrëm sëzoen dè’k zó nóuwëj mis: dë zóómër. Zómèr érrëgës gòn ëkik natuurlëk nie zittën, gélliej ként mé wöl bèètër dan dè. Ik zit ien ë gëzèllëg brassëriej’ën ààchtër nën

Katrien Cools: creatief in denken en doen

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

De decemberdepressie

December 2024. Ik snak naar het einde en zit te smachten naar een nieuw begin. De donkere dagen zijn desondanks te kort, want ik heb nog zoveel te doen. Niets spectaculairs, hoor. Ik hoef de zon in Japan niet onder te zien gaan, het oerwoud in bloei te zien staan,

‘n joew vurdeur

“Kommënd jauwër wul ëkik ‘n joew vurdeur!” riep die van ós. ‘t Èrgstë van al is dè zë dè bëwust zinnë’ë vleej jauwër gëzeet hi. Ien ‘t bëgin hém ëk dè nog próbeejërën af të hààwën. Mi man en mààcht en óp allë meugëlë’ë maniejërën. ‘n Joew vurdeur,

Er zijn grenzen

Wat benijd ik ze, denkers met reine gedachten. Zij die altijd in een rechte lijn stappen, quasi eindeloos, door helder verlichte, propere, zelfs smetteloze gedachtegangen. Ook al lijkt het saai, op het slaapverwekkende af, ik benijd ze, de brave geesten die nagenoeg nooit dubbelzinnig denken. Wat bekijk ik hen scheef

Henri Cuypers: de puurheid in persoon

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

As 't dë mómènt is

Teegëworrëg hém ëk ë fitnëssabonnëmènt. Mén vààstë wandëlroetës zén vërvangën dur në lóópbàànd en ménnë vieló dur në sjie’ën hóómtrééjnër. Gëdòn mi kij’ë na ‘t weejërbëricht, want dör binnën eest alté èffë dreujëg en alté èffë wèrrëm. Dè is ë gëmak, zallë. Roeiën duun ëk ók. Niej óp

De vlucht van de huismus

Wiew! Schrijven is als vliegen! In een andere wereld. Het witte scherm, het witte papier is mijn lucht, mijn zuurstof, mijn vrijheid! Hemels! Ik kan snelheid maken, vertragen, duiken, hoger vliegen, me laten vallen en me net op tijd herpakken, spelen, uitrusten op een dak of een tak en me

Auwërëgë óuwërën

Dè ‘kik nogal në spisjauwëlë zén, dör bësti ien ‘t algëmeejën wénnëg of génnën twéffël óóvër. Dè ‘s nie alleejën ‘n mëntauwël kwèstiej. Ik hém bëvurbeejëld ók auwërëgë óuwërën. Zë stèè’ë wa wijd va ménnë kop af, dè ‘s eejën. Tweejë is përtang veulën èrrëgër: ik hém ër riggëlmauwëtëg

Christa Stans: de dood uit de taboesfeer halen

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

Vrouwelijke intuïtie

Ik zal het maar bekennen: ik heb een vrouwelijke kant. Niet lichamelijk en niet uitgesproken, maar hij is er wel. Uitgesproken ben ik in feite nooit. Intimi weten dat. Lichamelijk ben ik daarentegen wel vrij regelmatig. Intieme intimi weten dat. Eigenlijk vooral mijn vrouw. Daar lig ik lepeltjesgewijs bijna dagelijks

Piej'ën dë dóuwëd

Ós dòòchtërs zén dur dëm bàànd brààw mèskës. Lék vandaààg ók wir: zë zauwëtën èn dë keu’ëtoffël schòn të kleurën en van tijd sprèktën zë af um sààmën hun kleurpotleuj’ës të slijpën. Zààlig toch as zë goewd óóvëreejënkommën. Va puujër cóntèntëmènt bëgós ëkik spóntauwën të zingën. “Puntjë dërin,

Leven we binnenkort allemaal eeuwig?

Geloven? Ik laat iedereen geloven wat ze willen. Dan heb ik het in de eerste plaats over veronderstellingen jegens mijn persoon. Het maakt niet uit of ze gefundeerd, correct, positief of negatief zijn. Ze zijn hardnekkig. Voor mij reden genoeg om er geen energie aan te verspillen. Een persoonlijke overwinning,

Goei kómbienassies

Hiejër zit ëk. Èn dë óntbijttoffël. Në goeie zwèrtëm bótram mi lèèvërpëteej en keejëzëzjëlèèj li óp mé të wochtën óp mën tëlóuwër. Dè hém ëk al ës gèèrë teegëworrëg. ‘n Goei laag lèèvërpëteej en èllëk huukskën en kèènë’ë schòn bësmèèrd mi keejëzëzjëlèèj. Tëgoei diechtgëmètsëld, dè’s vurnaam. Mi wa

Output

Ik ben er allesbehalve trots op, op het feit dat ik me bij vervelende verrassingen of tijdens stresssituaties bezondig aan het onwelvoeglijk gebruik van termen als ‘kak’ of de Engelse variant ‘shit’. Ik zou er in feite telkens een uitroepteken achter moeten schrijven, of een uitpoepteken, met wat slechte wil.