Teegëworrëg hém ëk ë fitnëssabonnëmènt. Mén vààstë wandëlroetës zén vërvangën dur në lóópbàànd en ménnë vieló dur në sjie’ën hóómtrééjnër. Gëdòn mi kij’ë na ‘t weejërbëricht, want dör binnën eest alté èffë dreujëg en alté èffë wèrrëm. Dè is ë gëmak, zallë.

Roeiën duun ëk ók. Niej óp ècht wauwëtër, dè ziedë van hiejër, mi ménnë wauwëtërvrees! Neejë, zë hémmën dör ók wiral ë spisjauwël masjien veur.

En trappë lóópën. Gë kunt ‘t al rauwëjën: niej óp nën èchtën trap diejë na bóóvën of na bëneejë gi, want ik pies ien mën bóks van högtës. Óóvërtijd zén ëk nog ës mi ménnën adstë zóuwën óp diejën tóuwërë va Koersël Kappèllë’ë gëkróópën … Dè kruipë meugdë bëkans léttërlëk pa’ën, want óp nëm bëpòldë mómènt bëgós allës të drèèjën en dócht ëk dè ‘k va ménnë cèntër gieng drèèjën. Jöt jóng, nën ààwën is génnë jóngë nie mir, dè hém ëk toen mi schauwëj en schààn moetë vààststéllën. Mè sins dè ‘k fitnëss, vuul ‘k mën èègë mi dën dag jóngër wèjjërën.

Ik hààw van die schèrmkës óp al die masjienën. Gë kunt ër aflèèzën hoe rap dè gë wandëlt, lópt, fietst, roeit of trappëlópt, gë kunt zien hoeveul calóriejën dè gë vërbrökt of öw wattààsj of öwë weejërstand bé ‘t vielórijën … Gë kun ‘t zó zot nie bëdéng’ën. Ik hààw dè allëmòl goed ien d’óóg. Dè mótieveejërt en ‘t löt mé toe mén grènzë të vërléggën.

Ja, jóng. Grènsvërléggënd eest zee’ër, dè fitnëssën. Óp veulërlèèj vlak. Zó wèjjër ëk ók nog wa sósjauwëlër ien mën ààw dààg, want dör lópt vollëk van allë slag rónd en vur dè gë ‘t bësèft, zéddë èn ‘t buurtën. Mè liefst van al löstër ëk dë miensë zówa af en óbsèrveejër ëk. Dè is warschénlëk dë schrijvër ien mé, of ‘t kërjeus mènnë’ën.

Zó héddë bëvurbeejëld Fóns en Bénnie. Dè zén tweejë kastààrs, sé! Alté as ëkik óp dën hóómtrééjnër zit, kommë zélliej nèffë, veur of ààchtër mé zittën. Tërwéltën dè ‘kik dan Wout van Aert speul, zén zélliej dan lui van auwërd. Ik zit dör të koersën en të zweejëtë lék ë pèjjërd umdè ‘k ien ménnë kop dë véfdë rit van dën Toewër dë Frans èn ‘t rijë zén en meejzit ien dë goei óntsnapping, en zélliej zittën dör óp hun dóuwëj gëmèkskë wa te friewielën, te flierëfluitën en të vërtéllën en të klapèèjën óóvër ‘t lèèvë van èllë’ën dag. Ik kén dën heejëlën ötbèl van die mannën. Zë zén allëbèèj gëpènsjëneejërd, mè zë zén wöl alzëlèèvë cólleega’s gëweest. Fóns was zówa bauwës van d’afdeejëling en Bénnie was në gëwóuwënë wèrrëkman. Dè is nog alté të mèrrë’ën. As zë na vijf mënuutë van hunnën hóómtrééjnër stappën, gi Bénnie wa papiejër natspritsën um allëbèèj hun toestéllën af të kössën. Tótauwël zinlóuwës, want die mannë die zweejëtë génnën dröp. En Fóns diejëm bèbbëlt alté mè vröt. Óóvër zé klèèkénd Noah, óóvër zën vrààw, Triskën, die génnë séks mir mi hum wult (nie të vërwóndërën as gë Fóns zénnë fak ziej en de rossëgë hauwër óndër zën èrrëm) en óóvër zën fienansiejën. As ër ë fèrrëm jóng mèskë vurbékumt, zwijgë zë allëbèèj ienjéns èfkës. Dè weet ëk as dëm béstën. Dè’s meejëstal dë mómènt um zèllëf ók ës të kij’ën. En ëk moet zéggën: zë hémmë smààk. Jöt, sins dè ‘k fitnëss, vuul ‘k mën èègë mi dën dag jóngër wèjjërën.

Danny VANDENBERK