Acht is achterhaald. We zitten inmiddels al lang in negen. De negende maand dan toch. Negen is overigens mijn lievelingsgetal. September. Hoor ik daar niet het Franse ‘sept’ in? Wacht eens even … September, oktober, november, december … Dan kan geen toeval zijn. Septem, octo, novem en decem. Zeven, acht, negen en tien. Zo Latijn als Latijn maar kan zijn. Nooit bij stilgestaan. Of toch zeker de laatste 35 jaar niet meer. Even al researchend opfrissen. Juist ja, het heeft te maken met de inmiddels achterhaalde Romeinse kalender die destijds op 1 maart begon, waardoor september de zevende maand was, enzoverder. Echt heel oninteressant. Snel weer vergeten.

Ik heb niks met september. Volgens mij heeft het geeneens een officiële feestdag. Oktober evenmin. Toch denk ik als notoir bierdrinker spontaan en instant likkebaardend aan het wereldberoemde Oktoberfest in München. Wat staat dat vrolijke volksfeest, dat eldorado-evenement, dat hemels gebeuren o zo keihard bovenaan op mijn bucketlist! In mijn dromen trek ik er in een lederhose met mijn mooiste emmertje naartoe, om het regelmatig te laten bijvullen door een pronte dame in een dirndl. Je weet wel, zo’n geil Beiers jurkje. Ik kwijl.

Ach, als ik even wat dieper nadenk dan dat ik in het glas of de emmer kijk … Wat stelt het uiteindelijk allemaal écht voor? Even googelen. Je mag er uitsluitend pils drinken en dan nog enkel pils die in München gebrouwen wordt! Nog meer verplichtingen: je moet het in glazen van een liter drinken! Emmers zijn verboden. En wat met mijn geliefde speciaalbieren? Bovendien wordt het georganiseerd in tenten die om elf uur ’s avonds sluiten! Dan kom ik meestal pas op dreef! En het begint op 16 september en eindigt op 3 oktober! Het Oktoberfest speelt zich dus grotendeels in september af? Hoe kan dat? Is er nog logica? In de loop der tijd is het vervroegd vanwege de kans op beter weer, leer ik, zonder lederhose. De naam Oktoberfest is dus … achterhaald.

Nee, daar doe ik niet aan mee. Nu is zelfs mijn mening achterhaald. Dat kan. Dat moet. Op basis van verworven informatie of kennis is zulks niet meer dan logisch. Ik hou helemaal niet van de term ‘een man met een mening’. In eerste instantie komt het over alsof de kerel in kwestie stevig in zijn schoenen staat en lekker zelfzeker is. Na wat langer afwegen vind ik het zwaar om het niet als stug, onbuigzaam, hoekig, koppig, stompzinnig en dom te beschouwen. Tja, na lang afwegen is álles zwaar. Van mening veranderen is daarom een teken van sterkte, op voorwaarde dat het niet lichtvoetig maar op een doordachte manier gebeurt.

Doordacht … Daar heb je die acht weer. Eigenlijk hou ik wel van acht. Misschien wordt het wel mijn nieuwe lievelingsgetal. Dat ga ik eens moeten overpeinzen. Niet omverpeinzen, hoor. W-acht! Omver … Als je een acht een tikje geeft en ze valt op haar zij, dan is ze ineens oneindig. Oneindig, net als mijn gedachten. Ze flitsen weer alle kanten uit, als bliksemschichten met een oriëntatieprobleem. Zo supersonisch snel en willekeurig dat ze nooit achterhaald zullen zijn maar eerder frivool voorbijgestreefd. Tot ze ooit blijven stilstaan, eens ik heb geleefd.

Danny Vandenberk