In januari verliet een van de groten uit de cinema onze wereld. David Lynch, een regisseur met een indrukwekkend palmares aan bevreemdende films: zoals Blue Velvet, Mulholland Drive, de serie Twin Peaks, The Elephant Man (dankzij Mel Brooks) en de allereerste Dune-film (1984), allemaal cult. Een filmgod die de cinefiel in de jaren 90 met zijn symbolische en surrealistische films omverblies.

De traagste road movie ever

In mijn eigen dvd collectie, zit een atypische Lynch film, een contradictio in terminis. Eentje met een gewoon verhaal, maar wel zo sterk gemaakt dat het je op een aangename manier bijblijft. Het gaat hier over de traagste road movie aller tijden, The Straight Story.

Een felrode bar, een oudere boer wandelt naar buiten, ze wachten op hun vriend. De man roept op Alvin Straight, hij is laat. Alvin, 73 jaar, ligt thuis op de grond maar is wel nog bij bewustzijn. Ze brengen hem naar de dokter, die hem adviseert zijn levensstijl aan te passen. Alvin heeft er geen boodschap aan. Een koppige oude man, en zo leren we het hoofdpersonage kennen.

Hij krijgt die dag nog een telefoontje over zijn broer, die hij al decennialang niet meer bezocht. Hij heeft een beroerte gehad. Alvin kijkt naar de hemel, het regent, bliksem op zijn gezicht. Kort daarna beslist hij om zijn broer, Lyle, te gaan bezoeken. Niet zomaar eventjes, maar met een zitmaaier en aanhangwagen vol met voorraad voor een trip van meer dan 500 km; omdat hij niet mag autorijden (slechtziend), er geen bushalte is in de buurt en hij te oud is om te wandelen of te fietsen. Daarmee begint zijn avontuur onderweg.

Het geheel oogt mooi en zit vol met kleine subtiele shots die veel vertellen, een Lynchiaanse poëzie die hier ook terug te vinden is, maar dan in een verhaal dat vooruit hobbelt van A naar B en gebaseerd is op het echte verhaal van Alvin Straight.

John Deere en levenswijsheid

Zijn oude zitmaaier, een Red, geeft de geest en hij koopt een 2^de hands John Deere in de plaats. En dat was me bijgebleven, vandaar mijn fascinatie voor de John Deere, deze fel groene landbouwvoertuigen met gele accenten betoverden me vanaf de eerste keer dat ik ze zag. Zoiets vertragend en misschien wel dom om te doen staat nog op m’n bucketslist, maar dan met een kleine tractor en zo naar het zuiden toe, naar Saint-Tropez om dat politiekantoor van “Les Gendarmes” te gaan bekijken en de villa van “La Piscine” in Ramatuelle. Mijn eigenste Compostella zeg maar.

Maar goed, terug meer over de film; onderweg komt Alvin diverse mensen tegen en rolt de levenswijsheid zo van de band. Hij ontmoet een weggelopen tienermeisje die even bij hem komt kamperen, dit mondt uit van een stroef naar een ontroerend gesprek. Andere ontmoetingen zijn dan weer hilarisch. Zoals de fietstoeristen die hij tegenkomt, de problemen met zijn zitmaaier wanneer de hellingsgraad te groot wordt et cetera.

Acteurs als rode wijn

Hoofdrolspeler Richard Farnsworth als Alvin, speelt dit zo authentiek dat je zijn verhalen meteen voor waar neemt. Terwijl hij Alvin speelde wist hij trouwens al dat hij terminaal was, maar ondanks alle pijn wilde hij toch de rol. Actrice Sissy Spacek heeft hier een kleine maar memorabele rol als de dochter van Alvin.

Het verhaal vertelt ook iets over de goedheid van mensen, die proberen te vergeven en mens te zijn. Zo belangrijk in deze tijden.

Een film tot slot die inspirerend kan zijn voor toekomstige filmmakers, omdat hij toont hoe je met een eenvoudig concept, een heel mooie film kan maken. Minimalistisch, ontdaan van alle opsmuk en recht naar het hart van de kijker. Nu in een gerestaureerde versie te koop op een 4K Blu-ray.

Trailer: